Öylesine Bir Yazı… Karanlıkta Tek Başına Yürümek

• 8 Mart 2010 Pazartesi 12:47:51

Ölümün varlığını hissediyorum, çok yakınım da bir yerde…
Fırsat kolluyor, uygun anı bekliyor gibi…
Biraz sonra öleceğim duygusu sarıyor bedenimi.
Özel bir durum değil, zaman zaman yaşıyorum bu hali.
Kâbuslarımın bütün kara bulutlarıyla üzerime yağması değil sebebi,
Manevi duygular hiç değil.
Garip bir psikoloji…
Belki de mutsuzluk, umutsuzluk…
Yarının anlamını yitirmesi, hayatın değersizleşmesi, coşkunun kaybolması, hoş ihtimalleri acı olacakmışlar a dönüştürüyor.
Yolda yürürken bir araba çarpacakmış veya her an tanışabileceğim hastalık illetiyle fazlaca debelenmeden öbür tarafa nakil olacakmışım gibi
Ya da nereden geldiği belli olmayan bir kurşun beynime saplanacakmış hissi…

Ölüm ara sıra düşünüp korktuğum bir gerçek ama bu hisler içinde olduğum zaman bir korkuya kapılmıyorum
Uçurumdan düşüyorum da yüzüme çarpan rüzgârın serinliğiyle rahatlama peşindeyim sanki…
Hatta öleceğim ve sorgu melekleri gelinceye kadar biraz kendimi dinlerim,
Dinlenirim gibi tuhaf, abuk sabuk beklentiler içinde oluyorum.

Kendimi koruma veya son anlarımı huzur içinde yaşama çabaları içinde de değilim.
Zaten komik gelir bana, bir müddet sonra öleceğini hissediyorsan ya da biliyorsan nasıl huzur içinde olacaksın.
Ölüme yaklaştıran ölümü hissettiren her neyse huzurunu bozmak için var
Huzursuzluğun için seni seçmiş.
O halde huzursuz olacaksın, şartlar bunu gerektiriyor
Ölümün sıkça hayat bulduğu zamanlarda mekânlarda aksi mümkündür, olabilir.
Gideceğin yeri çok seçenekli düşünme Sırma Köşklere kilitlen; yeni mekânına huzur içinde gömül.
Örneğin, savaş meydanlarında hayatın dünyalık değeri oldukça düşüktür. İbrenin ahir kısmı ağır basar.
Elde kılıç, karşıda düşman, öbür tarafa geçme telaşında gibi algılayabiliriz müstakbel merhumu.
Savaş anlaşılır bir durumdur… Ölümün yoğun olarak kendini hissettirdiği atmosfer, manevi duyguları harekete geçirir.
Ölümüne sebep olacak kurşun, kılıç, süngü her neyse üzerine doğru gelirken gökkuşağından renkler seçebilirsin. O eşsiz duygu seni yıkamış paklamış yolculuğuna hazırlamıştır.
İşte o an, renklerin arasından inancının kabul etmediği bir eylemin el sallarsa… Ya da inanmadığın gerçeği… Gideceğin yer ihtimalleri papatya falı açtırır. Biraz duraksarsın
Yazık olur gençliğine…
Ebediyete olan inancın varsa ve ne kadar kuvvetliyse son zamanlarında o kadar bağlanırsın o inanca. Tabii inanç ne kadar sağlamsa hesap korkusu da son günlerin uykularını o kadar kaçırabilir
Burası da çıkmaz sokak!
Bu durumlarda bitpazarına nur yağmış gibi besleyecek karınca ararsın duvar diplerinde.

Yok, işte tatsız bir ruh hali benim ki…
Gözyaşlarımı belli etmeden sevdiklerimin gözlerine son defa bakıp onlardan habersiz bir köşede burkularak ahenkli bir veda yazısı döktürecek duygu atraksiyonlarına geçemiyorum
Şefkat arama tadımda yok.
Son iki rekât namaz kılayım da abdestli gideyim ulvi şahlanışlarımda durulmuş.
Daha çok ot gibi sırf saptan oluşmuş bir haldeyim.
Koparılmayı bekliyorum ha varım ha yokum.
Hayatın bana verdiği mutsuzluk görevini layıkıyla yerine getirmişim ve artık gitme vakti gelmiş gibi ölüm fikrini yaşamaya çalışıyorum,
Yetmiyor son nefesinde bile kendi derdiyle dertlenmeyen bilge gibi mutsuzluğa dair tecrübelerimle insanlarımın önünü açıyorum… Sunum yapıyorum.
Bütün insanların misyonu da mutsuzluk değil mi ne diye vakit kaybediyorum
En yüce mutsuzluğa en kolay nasıl ulaşılır altın öğütleri mi vereceğim
Amaçları mutsuzluk değilse benden ne fayda gelir
Büyük bir zevkle örterler üzerimi.

İşte böyle hayat buluyor varlığım.
Ahir zaman katiliyim zaman mühim değil duruyorum öylece duruyorum
Yakmışım bir sigara ağzımdan çıkan dumanların karanlığa karışıp yok olmasını seyrediyorum.
Sigara dumanından halkalar yapmaya çalışıyorum.
Lakayt bir durum…
Bu yazıyı neden yazdığımı da bilmiyorum
Öylesine…
Karanlıkta tek başına yürümek gibi, karşı tarafta kim var kim yok diye düşünmeden yürümek.