KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 625 Okunma
- 5 Yorum
- 0 Beğeni
BULDUM EN SONUNDA !
Önümde giden at arabasında, bir aile olduğu izlenimi veren inanlar, neşeli bir sohbet ile ilerliyordu. Arabaya koşulan atların nal sesleri, sanki her telden çalan bir orkestraya eşlik eder gibiydi.
Giderken söyledikleri şarkılar ise tamamlıyordu bu tabloyu. Her zaman ilgimi çekmişti onların özgür yaşamı.
Ağır bir şekilde ilerliyordu arabaları. Belki de ekmek teknesiydi. Çünkü, sıkışık bir şekilde oturmuşlardı. Arkalarında kalan boşlukta, ne olduklarını göremediğim bir sürü eşya vardı. Aracımın hızını azalttım. Amacım onları biraz daha gözlemlemekti.
Dikkatlerini çekmiştim fakat oralı bile olmamışlardı. On dört on beş yaşlarındaki bir erkek çocuğu çaldığı klarneti susturmadan bana baktı meraklı gözlerle. Yerleri sıkışık olmasına rağmen, hatta kımıldayacak durumda bile olmayan, kirli saçlı, yüzleri kirden gözükmeyen kız çocukları ise ritme kendilerini kaptırmış, oturdukları yerde raks ediyorlardı sanki.
Üstlerindeki giysiler, duman karasına batırılmış gibi gözüküyordu. Yüzlerinde ise buna aldırmayan, hayatı gırgıra almanın bir dinginliği yansımıştı.
Bir an kendi yaşamımla kıyaslama gereği duydum. Ben ki, paramın hesabına yapmaz olmuştum son zamanlarda. Bir elim yağda, bir elim bağda yaşıyordum. Geçim sıkıntısının ne olduğunu unutalı çok uzun zaman olmuştu.
Kendimi tatmin etmek için elimden gelen çabayı sarf ediyordum. Yapmadığım çılgınlık kalmamıştı. Fakat yine de mutlu hissedemiyordum . Sanki bir şeyler eksikti. O eksikliği hissediyor, tam karşılığını bulamıyor ve adını koyamıyordum.
Son zamanlarda da bırakmıştım zaten bu arayışımı. Sabahtan akşama kadar son model arabama biniyor, iki dirhem, bir çekirdek giyindikten sonra, bilinçsizce atıyordum kendimi sokaklara.
Bazeniçimden, çılgınlık yapmak geçiyor ve icatlar buluyordum . Sokakta oynayan ve tanımadığım çocuklara para veriyor ve onlardan kavga etmelerini istiyordum.
Tomarla parayı gören çocuklar, yaptığım şeyin mantıksız olduğunu bildikleri halde paranın hatırına vurmaya başlıyorlardı birbirlerine. Zevk alıyordum, onlar birbirine vurdukça. Acaba ben ruh hastası mıyım acaba diye de düşünmeden edemiyordum. Sonra da kendime söz veriyordum.
At arabası sağa dönünce ne yapacağımı şaşırmıştım. Yolun ortasında aniden durmam, onları ürkütecekti. Biraz daha gittikten sonra u dönüşü yaparak uzaktan uzağa takibime devam ettim. Birden onları kaybettiğimi sanarak korktum. Sonra merakla bakarken onları gördüm.Dere kenarında, çalılıklarla dolu bir yere çekmişlerdi arabayı. Arabanın karşısında da bir çadır.
Arabadaki eğlence, çadırın önünde de devam ediyordu. Arabamı yanaştırdım yolun kenarına. Aşağıya indim ve onlara doğru yürümeye başladım. Beni fark etmiş ve oynamayı bırakmışlardı. Yüzlerindeki ifade de değişmişti.
Yanlarına iyice yaklaştım. Bir taraftan da korkuyor fakat belli etmiyordum.
“ Bir Tanrı misafirini kabul eder misiniz ? “
Diye sorduğumda ise benden zarar gelmeyeceğini anlayarak,
“ Abe buyurasın, fakiranemize. Otur baş köşeciğe. “
Babanın gösterdiği, çadırın önündeki kirli mindere oturmuştum bile.
Onları seyrettim. Onlarla oynadım. Bana ikram ettikleri kirli kaplardaki yemeklerini paylaşmışlardı. Tavşan kanı çaylarını da içmiştim. Üzerimde yıllardır bana yük olan mutsuzluk bir anda uçup gitmişti.
Mutluluğun parada, pulda olmadığını anlamıştım. Mutluluk yürekteydi besbelli. Ben onu bilmiyordum. Bulmuştum en sonunda. Gülen insanların yüzünde...
YORUMLAR
İçerik ve verilen mesajın güzel olduğu bu öyküde, çokca yazım hatalarına rastladım ben :
1-Kahkahalarının ve konuşmalarının arasına yerleştirdikleri şarkılar ise tamamlıyordu bu tabloyu.
2-Sonra da kendime söz veriyordum. Bir daha tekrarlamamak için.
3-Çadırın hali, üzerlerindeki kıyafetlerden farkı yoktu.
Öyle güzeldi ve bana öyle tad verdi ki; anlatamam.
Yoldaki rastlantıyla başlayan öykü, hem öyküdeki kişinin ruh tahlilini, hem o arabadaki insanların mutluluk anahtarının tahlilini birlikte getirmiş. Ve bu tahlili çok başarılı yapmışsınız.
Bu yönde öykülerinizin devamını dilerim...
Selamlar...
Yazında varlığı sadece maddeye bağlamışsın. Paraya. Ama ben ifade edilmek istenenin daha geniş anlamlı olduğunu düşünüyorum.
Zaman zaman kendimizi mutsuz hissederiz. Neden olduğunu bilmeden. Varlıklarımızın farkındayızdır ama yetersiz kalırlar, öyle anlarda. Maddi ya da manevi sahip olduğumuz hiçbir şey avutamaz bizi. Sonra, mucize gibi bir şey olur. Hiç ummadığımız, beklemediğimiz bir şey ya da olay siliverir mutsuzluğumuzu. O an hissetiğimiz HUZUR dur.
Düşündüren bir yazıydı. sevgilerimle
Mutluluk ovalarına saçılan en beşeri anların iksirlerini aradıkça biz ruhumuzdaki uçsuz bucaksız ormanları istemeden yok ederiz. Soylu pişmanlıklar yaşayanlarla soysuz kadehlerden mutluluk badesini içenlerin dünyasıdır bu küre. İçimizdeki o sarhoş kalabalıkta ruhumuzu dinlendirecek ve mutlandıracak ne yaparsak yaşam sayarız, diğerlerinin iç mahkemelerine kimbilir bir gün güllerle yaşamın rengarenk sunularıyla geliriz...
Tebrikler...
Çok haklısın sevgili arkadaşım. Dediğin gibi mutluluk yürekte, ne kadar parası olursa olsun, insan mutlu olamıyorsa, bir şeylerin eksik olduğunu ve ruhunu dinlendirecek işler yapmasını bilmeli. Tıpkı senin kirli çadırın sahipleri gibi...
Güzel bir yazydı tebrikler... sevgilerimle...
