"Beyaz Melekler" derim onlara...
Onlar; birer kahraman, onlar; birer melektirler...

Sahi söyler misiniz bana, neden onlar gece gündüz demeden, başımızın ucunda bekler dururlar, melekler gibi?
Farkına vardınız mı siz de?

Vaktiyle, hasta hanede, hasta yatağımda yatıyorum.
Ateşler içinde, baygın...
Bir ara gözüm açılıyor.
Saat: sabahın 05.00’i...
" Öbür dünyada mıyım? Yoksa..." diyorum içimden.
Karşımda, beyazlar içinde, bir melek misali hemşire, hemen yanı başımdaki bir hastayla meşgul:
"Aç kolunu amca..." diyor.
Sabahın köründe, nabzını ateşini yokluyor.
Gördüklerim beni hüzünlendiriyor."Acaba onların yerinde biz olsak, yapar mıydık?” Diyorum içimden…
"İyileşeceksin…" diyor. Bir yandan yaşlı adama...
"Bu gün dünden daha iyisin…" diyor. Teselli ederek…
Teselli değil. Gerçekler belki de. Bu söylenenler...
Onların şifa verdiği, hayata kazandırmaya çalıştığı nice hastalardan biriydi. Bu da…

Belki de daha sırada şifa bekleyen kimler vardı. Kimler…

Kendimizin kendimizden bile nefret ettiği zamanlarda ,onlar, tam tersine, yaşama ümidi veriyorlar bizlere.
Yılmadan, üşenmeden…

Bu yola baş koymuşlar. Belli...
Hayat, korkutmuyor onları...
Tersine, hayata meydan okuyorlar. Belki de...
Birini sağlığına kavuşturmak, onu mutlu etmek,
duasını almak...
Gözlerindeki gülümsemeyi hissetmek...
Belki de en mutlu oldukları şey.

Gri renkli, hast hastahane duvarlarında gölgeleri yansıyor bazen bizlere...
Bazen suskun...
Bazen ağlamaklı...
Ama vakur…

Ve görünmezler. Tıpkı melekler gibi...

En yaman hastalıklarda...
En ateşli, kırgın gecelerde...
O şifalı, vefalı elleriyle, sırdaşımız, yoldaşımız, bacımız, kardeşimiz, her şeyimiz. Onlar...


Ertesi sabah...
Bir çığlık sesiyle uyanıyorum yatağımdan.
Gri renkli, ilaç kokan, hastahanenin uzun koridorlarından bir çığlık işitiyorum.
O, an anlıyorum ki bir yıldız daha kayıyor. Gökyüzünden...
Bir başka can daha göçüyor. Bu yaramaz dünyadan...
Ve bir başkası daha gözyaşı bırakıyor, Giderken şu ölümlü dünyadan.

Burada, tıp dilinde "ex" derlermiş ölüme...


Demek bu da, sıradan bir "ex". İşte...

Belki de ” ex “demek, daha kolay geliyor. İnsana...
"Ölüm" demek, belki de daha korkutucu.

Nedense ölümü kimse kabullenemiyor.
Uzak tutmaya çalışıyor onu kapsama alanından.
Söyleyin. Yalan mı?

Aslında bize en yakını O. Hal bu ki…

Ex yani…

Bir nefes gibi yakın, bir nefes gibi uzak belki de…