YASAKLIYIM KENDİME

• 3 Mart 2010 Çarşamba 13:21:38

Yasaklıyım bu aralar kendime. Rüzgara, güneşe, dolunaya küskünüm. Benim olmaya gelip de benden aldıklarını bile geri vermeyen her şeye suskunum. Anladım seni, hislerini, düşlerini diyenlenlere mantıksızım. Sende var olan tüm gizleri gördüm diyenlere körüm. Bu aralar ben yokum kendime. Unuttum var olan güzel yanlarımı, aklımda olan tek şey olumsuz yanlarım. Ölümsüzleşmişcesine gözlerini gözbebeklerime dikmiş bakıyor olumsuzluklarım. Bir nevi hesap soruyorlar benden. Ne kadar haykırmak istesemde "isteyerek olmadı, pişmanım" diye suskun kalıveriyorum orta yerde. Ağaçların giysilerini çıkartır gibi soyunmak istiyorum kötü yanlarımdan. Bu aralar suskunum her şeye, herkese. Ufuk çizgisine varma hevesiyle koşuyorum, koşuyorum... Bacaklarım dayanamaz hale geldi. Neredeyse beni bırakmak üzereler. Bense bir ışık süzmesi yansıyıverir umuduyla, heyecanıyla koşmak istiyorum. Vardığımda, sanki her şey yeniden başlayacakmış gibi geliyor. Sanki bu aralar içimdeki çocuğun gözyaşları siliniverecek. Artık zamanım doldu, ulaşamadan son umudum olan ufuk çizgimi de yitirdim. Yavaş yavaş sözlerimden silndi. " Gitme, nolur, benimle kal. Bu zamanlarımda umudum ol." demek istedim; fakat sessizliğimde boğuldu sesim. Şimdi rüzgar çıkacak, umudumu ona yönlendireceğim. İşte, çıktı dünyadaki iyilikleri, kötülükleri oradan oraya savuran rüzgar. Yüzümü yavaşça okşayıp: "dayan ama ben sana gelmedim." deyip deli gibi savurdu yüreğimi ve gitti. Gidişinden sonra ne tenimi yakan güneş geldi ne de akşamlarımı aydınlatacak dolunay. Bir ben kaldım yine kendime. Sesim yok, haykıramıyorum yalnızlığımı. Ellerim yok dokunamıyorum yüzüme. Aynalar karanlıklara bürünmüş. Sanki etrafımdaki tüm nesneler bana düman kesilmiş. Gel yalnızlığım, bir sen varsın beni terk etmeyen. Sen de gidersen dünyada kalmamın bir anlamı kalmaz.