İnsanı Kazanmak

• 1 Mart 2010 Pazartesi 20:10:24

Aşk, sevgi, dostluk, arkadaşlık; bütün bu duygulara ulaşım,
bunları yaşayıp, tadabilmenin yolu, öncelikle karşınızdaki
insana değer verme, güven ve saygıdan geçer.

Saygı görmek ve güvenilmek kazanılan bir kavramdır; insanın
karşısındaki insanın toprağına diktiği bir ağaç fidesidir.
Zaman içinde onu sularsınız, toprağı havalandırırsınız,
güneş almasını sağlarsınız, vitamin verirsiniz, ona değer
verir üzerine titrersiniz; kısaca emek ve zaman
harcarsınız. O da size geri döner hep, gelişip
serpilmesiyle, yapraklanması, çiçeklenmesi, gözünüzü,
gönlünüzü okşaması ve meyveleriyle. Bu meyveler aşktır,
sevgidir, dostluktur, arkadaşlıktır. Kısacası size ruhunun
ve gönlünün kapılarını açan bir insanı kazandırır bu ağaç.

Ne zaman ki bunlardan birini aksatırsınız, yapmaktan
vazgeçersiniz ya da umursamazsınız; o ağaç daha da gelişip
kökleşmek yerine, yavaş yavaş solmaya başlar. Önce
istediğiniz güzellikte ve olgunlukta meyve alamamaya
başlarsınız, sonra artık çiçeklenmiyordur, yapraklarını
dökme zamanı gelir bir gün, dal uçları kurur, yavaş yavaş
gövdeye sirayet eder bu kuruma ve nihayetinde köke ulaşır.
Artık bir ağacınız yoktur.

Eş, sevgili, aşık dost ya da arkadaş, bir insanı
kaybetmişsinizdir. Acı olan tarafı ise aynı kişinin
toprağına tekrar bir ağaç fidesi dikme şansınız kalmamıştır
ve onun başka fidelere karşı verimliliğini de
düşürmüşsünüzdür. Reddeder çünkü. O öğreneceğini öğrenmiş,
verimliliğini size karşı kaybetmiş, diğer fidelere karşı da
temkinli olmaya başlamıştır.

Eğer bu gün yaşamda, insanın kalabalık içindeki
yalnızlığından, sevgisizlikten, güven ortamının
kaybedildiğinden, şiddet, hiddet ve karşılıklı
saygısızlıktan söz ediyorsak;
bütün bu oluşuma her birimizin katkısını, bize düşen payın
bedelini ödediğimizi düşünmemiz gerek gibi geliyor bana.

Peki ya sizce?!..