Radyoya okuduğun şiirlerini dinliyorum gece yarısı.
Şiirin büyüsü gözlerimi kapatıyor usul usul.
Ve ben Mayıs sabahlarına uyanıyorum.
Büyünün bozulmasından kaygı duyduğum sabahlara...
Kısa sürüyor kısacık an...Mutluluk anları...
Acı var yüreğimde.
Ve birden bir yolculuk başlıyor geriye doğru...
Fırata doğru,ta çocukluğuma.
Bir fırat ağlıyor; bir de ben...
Ayrılığın ölüm kadar acı olduğunu gidişin öğretti bana.
Ayrılıkla,yani kanayan yaramla,ilk o zaman tanışmıştım.
Hiç suçum yokken ve hiç hak etmemişken...
Gözlerin ne güzeldi senin.
Gülerdin, maviler akardı gözlerinden
Ben bu yüzden hiç dokunamam maviye...
Yüreğimde kanayan bir yaram var şimdi.
Soluğumda menekşeler üşüyor.
Birlikteyken kavaklar vardı; güzel türküler söyleyen.
İğdeler vardı; sıcak ezgileri olan.
Masalları okşardık çokça, kuşlar sevdalar taşırdı taze mevsimlerden.
Onlarda anılara gizlendiler...
Akışı durdurulmuş bir nehir gibiyim sensiz.
Bırakırken türküleri boynu bükük, yüreğim götürüyor sürgüne beni.
Sazın tellerinde Hazar ağlıyor...Ben ağlıyorum...,
Dağlar ağıt yakıyor ve haykırıyor.
Fırat bu yüzden deli akıyor...
Gözlerim şimdi iki boşluk, gittikçe gömülüyorum kendime.
Aylardan beri Eylül’ üm.
Yağmur dolu bir bulutum, bir türlü yağamıyorum.
Yine de tutunuyorum gözlerindeki maviye.
Kapama gözlerini üşüyorum...