Ben babamın sevgili kızıydım. Hem de ne sevgili. Onun ilgi odağı olmak beni çok mutlu ederdi ve benimle ilgilenmesi için elimden gelen tüm yaramazlığı yapardım.
Yemek yemediğim zaman kızar , üzülürdü ve ben daha da hırçınlaşırdım çünkü masada benimle ilgilenmesinden mutlu olurdum.
Ödevlerimi de yapardı çünkü hep kötü ve özensiz yapardım ki babam ilgilensin diye..
Sık sık ateşlenir , hasta olur yatardım ve hasta olduğuma çok sevinirdim. Babam yanımdan ayrılmaz, aklı bende kalırdı...
İşte yine kaprisli günlerimden birinde, annemle babam gezmeye gidecekler ve bana da dayım bakacaktı. Ne mümkün kıyameti kopardım, ağlamaya başladım ve tepinmeye.
Hatırladığım ve asla unutamayacağım birşey oldu: ne biliyormusunuz?
tabi ki kimsenin aklına gelmez
TOKAT...attı ,hemde sert bir tokat...
Ve kaçar gibi gittiler. Babam yemekte ne yediğini ne içtiğini anlamış ve erkenden geri dönmüşler.
Keşke o tokatı hep atsaydı da hayatta olsaydı.
Sevmek var ya sevmek....
Ben hala babamın sevgisini yüreğimde taşırım. Ve kimi zaman yokluğunu hissedip ağlasam da bana KÜÇÜKKEN verdiği sevgiyi daima yüreğimde taşıyor ve iletebiliyorum sevdiklerime...
NE olursa olsun , kim olursa olsun sevmeye devam edelim.
Sevgi en iyi ilaçtır..BEN KÜÇÜKKEN aldığım sevgiyle yaşıyorum ve iletiyorum...