Bile bile yanıyorum, bile bile vazgeçmiyorum. Hiç görmeyeceğimi bile bile seviyorum seni. Seni sevmeyi seviyorum. Kendime dahi itiraf edemediğimsin. Kimsin sen. Ben kimim. Aşk kim? Hangi çiçeğin mis kokan dalı, hangi kovanın balısın? Nar mısın nur musun? Nesin sen?

Bak bir kış daha bitti, bir yıl daha ömürden, bir hasretli yıl daha.. Sitemim yok sana bilir misin? Nerden bileceksin? Hiç kızmıyorum sana kızamıyorum. Beklentisizim ondan bu çaresizliğim. Adını koyamadığım duygularımsın.

Dal bu gecede uykuya benden habersiz. Sevildiğinden bihaber bir gece daha uyu. Bir rüya daha gör benim asla olmadığım. Ben görüyorum seni nasıl olsa düşlerimde. Mutlu olmadığını görüyorum hep. Bana yakın olmaya çalıştığını birde. Belli belirsiz kendine dahi hissettirmeden. İnanmıyorum elbette bilirsin tersdir ya rüyada görülen her şey..

Yorgunum bu gece, her gece gibi elbette. Kalbim yorgun bir de. Seni özlemekten yoruldum. Sevmekten asla değil. Kalbime ağır geliyor bazen bu derece derin sevmek, seni görememek. Hiç göremeyecek olmak. Bak ne kadar umutsuzum, en ufak bir umudum dahi yok. Sor hadi!

Razımısın de. Beni göremeyeceğini bile bile beni sevmeye razımısın de. Ben de evet diyeyim. Hiç yüksünmeden, incinmeden söyleyeyim. Razıyım diyeyim. Seni sevdim ya bu yeter diyeyim. Seni sevmek için bana tanınan fırsata şükretmekle meşgulüm diyeyim. Sevginin bu halini senle yaşadığım için mutluyum diyeyim. Sor hadi..

Üşüyorum bu gece. Her gece gibi elbette. Kalbim ateş topu sanki. Ellerim buz, ayaklarım zemheri. Kalbimin ateşi bir tek zihnimi ısıtıyor. Zihnim, fikrim, aklım sende. Senle ısınıyor gece. Ve ruhumu eşeliyor her bir hece..

Şiirle nazım arası bir şey misin sen yoksa? Şiire döksem almıyor, nazıma yazılamıyorsun. Derin ve gizli kuytularımın hecesisin. Dile gelmiyor söze sığmıyorsun. Öyle bir sırsın ki, ne kadar anlatsam anlaşılmıyorsun. Ayan beyansın. Görünmüyorsun. Yakınsın dokunulamıyor, hayalsin elde edilemiyorsun.


Gece ne zaman gözlerini ben de kapasa
gözlerine açıyorum gözlerimi.
İçi yanmış boş bir fotoğraf oluyorum o an.
Kanatları kırılmış güvercin biraz,
biraz da kirli suratıyla ağlamış bir çocuk.

Sen öylece duruyorsun hep, dudağında yarısı yenmiş tebessümün
İnanmayan gözlerle bakıyorsun yanık fotoğrafıma
Seni hep şaşırttığımı düşünüyorsun
Bir de neden beni sevemediğini

Gece ne zaman çökse gözlerime
Dizlerimin bağı çözülüyor ellerinde
Beni sevemedin diye

Aldırma mutlu ol sadece…

Aldırma sen bana, bilme hatta seni sevdiğimi hiçbir zaman. Beni görmeyeceğine emin olarak yaşa hayatı. Hava kadar görünmez, su kadar sessiz olacağım daima, seni severken. Zaman zaman dolup taşsa da yüreğim bilmeyeceksin. Bilme. Bilirsen bu kadar kolay sevemem artık seni. Üzme utandırma incitme beni.. Seveme beni… Sevme beni..