ON SEKİZLİK DELİKANLIM

• 19 Şubat 2010 Cuma 23:40:56

O günü dün gibi hatırlıyorum. Onu o halde gördükten sonra tamamen kendimi kaybetmiştim.Neyden mi bahsediyorum. Daha 13 yaşındaydım. Dünyadan bir haber avare avare dolaşıyordum hiç birderdim olmaksızın. Bahçede arkadaslarımla voleybol oyuyorduk. Canımın içi dedem on sekizlik delikanlı gibi dimdik geliyordu yolun başından bana karşı. Yine ceplerini sakızla, şekerle doldurmuş bi şekilde yanına çağırdı beni. Elindeki yüklere hemen koştum yüklerini aldım ellerinden. Daha sonra eve kadar yardım ettim . Ona hemen birinci kat olduğu için bırakıp hemen koşarım diyedüşünüyordum çocuk aklımla. Keske bilseydim olacakları bilseydim dehiç ayrılmasaydım yanından. Tam aşağıya inecekken çağırdı beni o efe gibi sesiyle yanına gittim ve her zaman ki gibi elime sakızları doldurup arkadaslarıma götürmemi söyledi. Sakızları kaptığım gibi aşağıya koştum dağıttım kendime üç tane garentiledim tabi. Sonra yaklaşık bir saat oyun oynadım bu arada annem bana bağırdı.
- Hilal kızım dedene bak eğer uyumuyorsa yemeğini götüreceğim.
Alel acele koşa koşa dedemin kapısına gittim. Baktım ses vermiyo uyuyodur diye geri döndüm sonra oyuna decam ettim arkadaşlarımla. Zaman geçtiği için eve çıktım arkadaslar dağıldı. Annem bir kez daha dedeme bakmam gerektiğini söyledi. Neyle uğrasıyorsam artık bir an önce yetişebilmek için hızlı indim ve kapıyı çaldım. Baktım ses gelmiyor sonra bağırmaya başladım.
Dedeeeeeeeeeee dedeeeeeeeeeeeeee nerdesin kapıyı aç. Yok ses yok yukarı çıktım bizim eve. Sonra abim bir şekilde içeri girdi. İçeri girdi ve bir çığlık attı. Anneee hemen gel dedem düşmüş anneee bunu duyduğum gibi o merdivenleri üçer beşer nasıl gittim bilmiyorum. İndim kapıdan içeri girdim ve dedem yerde yığılmış bir şekilde cansız bedenin bulunmasını bekliyordu. Ne yapacağımı şaşırdım. Yerimden kıpırdayamadım. Arkamdan annem geldi. Sonra abimle birlikte onu düzelttiler. Bense kendimi koludorun duvarına rastlamış ağlıyordum sadece ağlıyordum. Ardından annem babamı çağırdı. Onları beklerken bir yerdende pencereye koşup ambülans gelsin diye bakıyordum. Babamla amcam fazla geçmeden geldiler. Ben hala dedemin öldüne inanmıyordum. Babam ve amcam yanına gittiler. Babam nabzını ölçü ve bitik bir şekilde BİTTİ dedi. O saniye bende bittim. Sonra babamın gözleri doldu ve çöktü gözlerinden akan o damlalar sanki benim yüreğime ateş gibi akıyordu. Onu ilk defa ağlarken görmüştüm. Amcam ise dedemim üzerine yığılmış bir şekilde sadece ağlıyordu. Daha doktor geldi ve başınız sağ olsun. Sanki içimden bir parça koptu gitti. Bin parçaya bölünmüş gibi yıkılmıştım. Evdeki çığlıklar bağırışlar içime içime değiyor. Beni eritiyordu. Cenaze o kadar kalabalıktı ki toplanmaya bile vaktim olmadı. En son ki en büyük yıkılışım ise dedemin cenaze arabasıyla gelip. Sevdikleriyle son kez vedalaşmasıydı. Ona bakmama izin vermediler. O soru ile herşey son buldu. HAKKINIZI HELAL ETTİNİZ Mİ?
Helal olsun dedeeeeeeeeee helal olsun aramızda en küçük bir hak varsa HELAL OLSUN. Seni herkezden ve herşeyden çok seviyorum ve asla unutmıcam ON SEKİZLİK DELİKANLIM ..!
Hilal YILMAZ