BABAM (KEMAL'İN GÜNLÜĞÜNDEN)

• 18 Şubat 2010 Perşembe 14:11:49

Hava kararmak üzereydi; dayımın binasının yanındaki çitten 5 -6 kişilik bir grup bahçeye girdi. Girenlerden bir tanesi de babamdı. Elini uzattı ve öptüm. Eli sakattı sanki. Ne zaman sakatlandıki diye düşündüm.’’oğlum hakkımı helal ettim sana ‘’ diyerek, hep beraber dayımın evine girdiler. İrkilerek gözlerimi açtım rüya olduğunu anladım. Terlemiştim. doğruldum, yatağın üzerine oturdum. Babam öleli birkaç yıl olmuştu. Biraz uyku sersemliğinden, birazda gördüğüm rüyadan karmakarışık duygular içerisine girmiştim. Uykum kaçmıştı tamamen.
Babam rüyamda da olsa bana ‘’oğlum’’ demişti. Babamdan duymadığım bir kelimeydi. Sağ iken. Arkadaşlarımın babalarından duyduğumda da nasıl içim burulurdu. Çocuk kalbi i çoğu zaman şefkat ve ilgiden başka bir şey beklemiyordu. Babayı sahiplenmesi için çocuğun ‘’oğlum’’ kelimesini sıkça duyması gerekiyordu galiba. O nedenle belkide babam gibi hissedemedim babamı. Öldüğünden altı gün sonra haberim olmuştu, üzülememiştim, kendimi zorlayarak ağlamıştım, ağlamam gerektiği için ağlamıştım. Bilmiyorum ağlamam da gerekirmiydi.
Yıllar geçti; içimde yarım kalan hala bir şeyler var. Ufacık şeyler hala çağrışım yapıyor, o yarım kalan veya hiç yaşanmamış şeyleri hatırlatıveriyor. Bu gün okuduğum anne sevgisizliğini anlatan bir yazı beni işte yıllar öncesine götürdü ki içimi sızlatan o kare geldi gözlerimin önüne başım önde birkaç, dakikada olsa o anı yaşadım. O gün babam camdan dışarıyı seyrediyor, bende yanında, bacaklarının dibinde geziniyordum. Evin önünden geçmekte olan benden büyük bir çocuğu göstererek,’’baba bu çocuk beni dövüyor’’ diye şikayet ettim babama. ‘’Sende doğru dur dövmesin diyerek sigarasından bir nefes çekti ve cama doğru üfledi. Sonra ağzından tek bir kelime bile çıkmadan camdan dışarı bakmaya devam etti. Oysa ben çıkıp o çocuğu dövmesini değil, sadece benimle ilgilenmesini, benimle konuşmasını beklemiştim. Dedimya sonraları onu babam gibi göremedim hiç. Hep çatışma ile geçti babamla olan günlerimiz. Hep bir yanım noksandı sanki. Biliyormusunuz ben babamdan dayak bile yemedim hiç.
Şimdi, çocuklarıma ismini söylemiyorum ve ‘’oğlum’’ kelimesini çokça kullanmaya gayret ederken, söyledikleri her şeyi büyük bir ilgiyle dinliyorum…..