Tırnak içinde yaşamadık biz hiçbir duygumuzu. Kimseden alıntı değildi kimseden görmemiştik sahte değildi. Ve ben seni hiçbir kesme işaretiyle ayırmadım kendimden. İsmin Sevgi’ydi ben sana Sevgim derdim Sevgilim derdim. Sahiplenmek miydi galiba öyleydi meğer ‘m’ harfi alfabenin en güzel harfiymiş. Kısa çizgilerle ayırmadık hiçbir duygumuzu. İki nokta üst üste koyarak duygularımızı açıklamadık. Nokta koymayacaktık biz bu sevdaya. Söz vermiştik birbirimize bizim sevgimizin ucu hep acık olacaktı, hep üç nokta olacaktı ve devamını ben betimleyip sen hayal edecektin. Yapamadık şimdi ünlem ve soru işareti koyuyorum cevapsız mektuplarıma bol bol. Korkuyorum, ağlıyorum bazen kahkahalar içinde nedensiz yere gülerken buluyorum kendimi ve neden, niçin, niye gibi soru işaretlerim var aklımda sürekli ama genede ben üç nokta koyacağım ve devamını kendim betimleyip, hayal edeceğim, düşüneceğim, ağlayacağım, yaşayacağım…