KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1130 Okunma
- 3 Yorum
- 0 Beğeni
Beni Sever misin ANNE?!
Bir yerde bir şeyleri yanlış yapıyoruz. Dolayısıyla yanlış da yanlışı getiriyor. Hani derler ya ilk düğmeyi yanlış iliklersen öyle devam eder ve sonuç komik olur doğal olarak. Demem o ki sevgisiz, saygısız, mutsuz, ilgisiz olmamızın temelinde birkaç önemli nokta var. Birincisi ve en önemlisi AİLE. Bakın derdimi hoş bir hikayeyle anlatayım.
Kapıdan içeri gire girmez bağırdı.”Anne! Biliyor musun bu gün kreşte ne oldu?”
-“Görmüyor musun telefonla konuşuyorum!” Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babası arabayı seviyordu. Her şey erteleniyordu telefon ve araba söz konusu olduğunda… Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmıyordu. Nerelere gitsindi? Annesi kapattı telefonu. Mutfaktan tencere, kaşık sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti.
-“Sana yardım edeyim mi?” dedi en sevimli halini takınarak. Annesi manalı manalı baktı.
-“Hayırdır? Bir yaramazlık filan…Bak bir de senle uğraşmayayım! Çok yorgunum zaten!” Yorgunluk nasıl bir şeydi? Bazen elinde oyuncağıyla uykuya daldığında anneannesi oyuncağı yavaşça elinden alır;
-“Nasıl da yorulmuş yavrucak?! Uykunun gül kokulu kolları seni sarsın seni!” diyerek alnına bir öpücük konduruverdi. Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eğer, ne diye annesi kendisiyle böyle kızgın kızgın konuşuyordu?
-“Anneciğim! Yorulduğun zaman gül kokulu uykulara dalarsın. Anneannem öyle söylüyor. “
-“Uykuya dalayım da gül kokuları eksik kalsın. Yorgunluktan ölüyorum!” Bu kelimeden nefret ediyordu: Yorgunum… Yorgun olduğumdan…Böyle yorgun yorgunken…
-“Anneciğim sen yorulma diye…”
-“Yemekte konuşuruz oğlum! Bankada işler yetişmedi. Baban gelene kadar bunları yetiştirmem lazım. Hadi sen oyna biraz!”
-“Hani siz yoruluyorsunuz ya…”
-“Eeee…”
-“Ben de oynamaktan yoruluyorum!”
-“Ne yapayım?”
-“Bilmem…”
Yapılmaması gerekenleri biliyordu da büyükler, yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı. Işıklar söndü birden. Annesi öfkeyle söylenmeye başladı.”Mum da yok!” diye karıştırdı el yordamıyla dolapları. Çocuk sırtüstü dönüp anneannesinin köyünü düşündü. Gaz lambasının ışığında deli tavşan masalını anlatışını. Deli tavşanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne. Anneannesi gibi iki elini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak tavşan kafası yaptı. “Bak deli tavşan!”diyerek parmaklarını oynattı. Yoldan geçen arabaların farları duvardaki tavşana yol açtı. Tavşan alabildiğine hür dolaştı sağda solda. Otlarla kuşlarla konuştu. Sonra yorgun düştü. Duvardaki görüntü o minik avuçların açılmasıyla kayboldu. Kolu yavaşça kanepeden aşağı sarktı. Neden sonra ışıklar geldi. Kadın çocuğun hiç konuşmadığını fark etti birden. Kanepeye koştu. Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı. Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek. Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini. Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu. Çocuk sanki bu öpücüğü bekliyormuşçasına
-“İşin bitince beni sever misin ANNE!”dedi.
Kadın, sevilmek için randevu alan çocuğuna bakarak sabaha kadar ağladı.
Unutmayalım ki;Çocuk yuvanın dışa açık ekranı ve hanedeki değişik seslerin hoparlörü gibidir
YORUMLAR
evet çalışan anne olarak istemeden çocuğumuzu dınlemıyoruz ama bu yazı beni kendime getirdi çok etkilendim.. kaleminize sağlık saygılarımla...
Her anne anne midir sorusunu getirdi yazınız aklıma..
Her doğum yapan annedir ama asıl anne evladlarını cemiyete hazırlayan onları asla yalnız bırakmayan ne kadar yoğunda olsa çocuklarını şefkatle sarmalıdır..
Maddiyattan çok çocukları sevgi, merhamet, şefkatli anne kucağı daha sağlıklı büyümesine neden olur..
Her istediği verilen ama bir defa saçları okşanmayan çocuklar ne kadar mutludurlar sanmam hiçte değilllerdir..
Düşündüm de en çok uyuşturucu sorunu zengin çocuklarında onllara aile sevgisi aşılansaydı ..
Paranın sadece egolarını değilde fakirlerlede paylaşılması.
.O çocuklar oyuncak değiştirir gibi arabalar yada başka şeyler peşinde olmazlardı..
Bir defa merhametle yaklaşılmayanlar yalnızkende toplum içinde de mutlu olmazlar.O nedenle annelere büyük görevler düşüyor..
Yazınızın konusu güzeldi teşekkürler..Allaha emanet olunuz..Selam ve dua ile.
hepsihikaye
Yazınız içimi sızlattı.Anneler her zaman çok hassas olmak zorundadır. Çalışan anne olabilir,işi çok zor ve yoğun olabilir, kalabalık bir aile ve uğraşacak çok meşgalesi,sorumlu olduğu çok fazla alan olabilir.Her ne olursa olsun çocuklarımızın dertlerini dinleyip onlara gereken ilgi ve şefkati göstermeliyiz.Çünkü bizim çok fazla uğraşlarımızın yanında,her çocuğun sığınabileceği bir annesi var,ondan sevgi, alaka, hoşgörü şımartılma bekleme en doğal hakkı,yoksa yazıdaki anne gibi aklımız başımıza gelince çok ağlarız ,saygılarımla.
