Hayatın kirliliğinden kaçtım yine sığınağıma...

Ürktüm gördüklerimden her ne kadar mücadele gücüm olsa bile…

Seyrettim insanları sevgilerini, severken incitmelerini farklı sevgi anlayışlarını…

Dost,arkadaş sevgiler böylemi yaşanırdı, ürktüm menfaatler çıkar düşüncelerden… Sorgulayarak hayatı, ne zaman bu hale gelinmiş ne çabuk tükenmiş gitmeler gelmeler arasında…

Yitirdiklerimiz, sahip olduklarımız sahip miyiz acaba? Kocaman bir soru…

Bir gün el uzatırsın,menfatler,çıkarlar çatışır sonra arkasına bakmadan gider adı Sevgiymiş?

Dostum dediklerin…

Kanım canım dersin bir gün bakarsın kanın çekilmiştir vücudundan… Kalır geriye kocaman bir hiç…

Saklandım sığınağıma, insanların severken acı sözleri nasılda kolay söylediklerini izledim…

Ne idi alıp veremedikleri diye düşündüm, düşündüm…

Anladım ki her kes kendi doğrusunu kabul ettirmede…

Yık dök parçala ve geriye bakmadan git…

Hiç anlayamayacağım bu düşünceyi ve insanları…

Hep dilin ucunda mı sözcükler, sözcükler, yürekler nerde?

Yürek lal olmuş, yaşanır olmuş dilde her şey…

Yürekler girmiş tadilata… İnsanlık adına…

Gözyaşlarıyla izliyorum…

Hüzünlü yüreğim akşamın burukluğuyla…

Bir gün, önemli önemsizleşir…

Çıkarsın yolculuğa nereye olduğunu bilemezsin ama çağırırlar emir büyük yerden elde olmadan gitmek zorundasındır…

İşte o zaman elde var kocaman bir sıfır…

Ya da…

Evrende bir nokta bırakmak…

İnsanlık adına… Özgür düşünce…

Dünya insanlık ayıpları içinde cayır, cayır yanıyor…

denizkızı