İsimsiz Mektup

• 13 Şubat 2010 Cumartesi 23:42:47

İSİMSİZ MEKTUP

Merhaba!
Tanıdın mı?
Benim.
Tanıyamadın…
Öyle ya, bunca yıldan sonra!
Dinle o zaman;
Uzak bir diyarda, bir dağın yamacındayım. Dağ, ihtiyar ve çok yorgun; tıpkı benim gibi.
Yapayalnızım onun gibi.
Tek başına…
Kimsiz, kimsesiz.
Gökte bir yıldız gibi…

Terasta oturuyorum…
İçime bir titreme geldi, birden ürperdim. O zaman aklıma geldi.
Dün de aynı zamanda, gene aynı yerde, aynı şekilde yalnız, manasız bakışlarım arkasına bakan kızıl ufuktaki güneşte ama aklım geçmişlere giden düşünceler içinde, öylece gene terastaydım. Müjgan aramış, uzun uzun konuşmuştuk. O zaman da titremiş, ürpermiştim ama ona söylememiştim. Sesimden anladı ki, kızmıştı bana. “doktor ne diyor sen ne yapıyorsun. Vakitli vakitsiz terasa çıkıp üşüyorsun. Ya enfeksiyon kaparsan… Ya, gene hastaneye yatarsan… Gözyaşlarından sel yapıp gene sebepli sebepsiz ağarsan…” deyip sitem etmişti. Aklıma o geldi, kalktım.
Haa!
Bu arada aklımdayken; ben İsviçre’deyim.
Müjgan, küçük kızım; Üniversitede okuyor. Arada bir yanıma geliyor ama şimdi kimse yok; yapayalnızım.

Biliyor musun; üç tane kızım var benim. Hepsi birbirinden güzel, hepsi de şeker mi şeker…
Büyüğünün adı Yağmur.
O, doktor oldu. Şimdi Türkiye’de. Mersin’de…
Ortancanın adı Nurcan.
O, İngiltere’de…
Kızların isimlerini babaları koydu; ben, hiç karışmadım.
Yağmur’dan sonra oğlumuz olsaydı, babası, onun adı Bulut olacak diyordu. Laf aramızda, olsaydı adını sen koyacaktım. Ama olmadı. Kısmet değilmiş. Sıra sıra üç tane kız... Sağ olsunlar.

Tanıdın mı?
Tanımadın…

Ürperip titreyince kalkıp içeri gittim. Omzuma yün şalımı alayım, başımı bir güzel bağayım ve gene dışarı çıkayım… Dağın üstündeki ufuk öyle kırmızı ki, sen seversin; görmeni isterdim. Güneş de öyle… Ama battım batacak, akşam; oldu olacak. Hiç değilse bunu kaçırmamalıyım! Hayat benden neler çalmadı, neleri kaçırmadım ki; olsun! İşte, bu son günlerimde… Neyse, orasını karıştırmayayım. Tarifsiz bir ağırlık çöktü zayıf bedenime, öyle halsizleştim ki, olmadı. Şalımı, eşarbımı alamadım, kanepeye kıvrılıp yattım. Güneş batıyor, bir gün daha kaçıyor, sonra karanlık olacak, sonra yıldızlar çıkacak… Olsun. Biraz yatarsam, birazcık uyursam rahatlarım, sonra kalkarım, Müjgan, kızarsa kızsın, terasa gene çıkarım. Öyle hayal ettim. Güneş kaçacak ama elimden gelen bu kadar; dizlerim tutmuyor, kolum kanadım kırık, sonra çıkarım, güneş gittiyse yıldızlara bakarım. Belki yıldızımı yakalarım. Ha kaydı, ha kayacak ama tutarsam, zorlarsam, dur bakalım nereye diye yalvarırsam, eteklerine sarılırsam, olmadı, isyan edip haykırırsam; bilmiyorum…
Yattım ya, olmadı. Bu sefer kalbim sıkıştı, soluksuz kaldım. Hemen de kalktım. Dilaltı hapımı aldım, biraz rahatladım.

Müjgan’ı dinlemeliyim!
Daha erken…
Gitmek için çok erken!
Bu gece geçerse sabah yine gelecek. Güneş, yine badi adımlarla yürüyüp gidecek. Akşam olurken dağların üstüne yine inecek. Ve gün biterken ufuk yine şenlenecek. Yarım kalan o kadar çok şey var ki, daha erken…

Biraz rahatlayınca mutfağa gittim, bir bardak limonlu ılık su içtim. İyi geldi, biraz daha rahatladım. İyi de, beni bekler mi; güneş, kaybolup gitmiş. Bir gün daha böylece bitmiş. Gene hüzünlendim.

Biliyor musun; ev, yedi oda iki salon. Saray yavrusu gibi. Ama boş, benden başka kimse yok. İn yok, cin yok. Ses yok, soluk yok. Boş bir han gibi; akşam da oldu ne olacak şimdi? Ne olacak…
Sorduğum soruya bak!
Radyoyu açmadım. Televizyona bakmadım. Her zaman yaptığım gibi bütün odaları tek tek dolaştım. Kapıları açtım açtım kapadım. Tablolar, biblolar, taslar, tabaklar, kaşıklar, masa ve sandalyeler… Halılar, kilimler, resimler, renk renk fayanslar, çiniler, duvarlar… Her şey ışıl ışıl, her şey pırıl pırı; hepsi pahalı… Lanet olsun hepsine! Hepsi göz kamaştırıcı, hepsi aldatıcı, hepsi yalan; öyle yalnızım ki, daraldım.
Ürperme, titreme gidince kim geldi dersin?
Taş gibi sert bir yumruk gelip oturdu böğrüme. Korktum. Dilaltımı aldım ama gene de korktum. Korkunca usul usul, tin tin alt kata indim. Biraz dikildim, biraz gezindim; nefesim yok, canım çıktı çıkacak, çöktüm divanın ayak ocuna, öylece oturdum. Otururken gözüme duvardaki takvim ilişti. Baktım ki; ooo… Takvim ne kadar gerilerde kalmış! Gittim, geçen günleri yaprak yaprak kopardım, kırıştırıp buruşturup yere attım.

Bugün, günlerden ne acaba?
Düşündüm; hafızamı zorladım, zor da olsa hatırladım. Cumartesiymiş. Yarın Arife’ymiş. Yarından sonra bayram gelecekmiş iyi mi?
Vaayy be!
Ne dün, ne bugün, ne yarın…
Ne bayram, ne seyran…
Vay, vay, vay!
Biliyor musun; aklıma sen geldin o zaman. Aklıma sen geldin deyince acı acı gülümsedin dimi? Saklama, gizleme! Yüzün kızardı, görüyorum. İnan görüyorum! Daha dün gibi gözümün önündesin. Çeşme yolunda, bağ çukurunda, ayvalar altında, köprübaşında, karşı yamada…
Gece karanlıkta, gündüz aydınlıkta…
Dün gibi.

Bildin mi?
Bildin, bildin!
Benim.
Yani, beni bildin.
Tanıdın.

Sesin çıkmadı, duymadım ama günaydın dedin. Biliyorum. Tren kaçtı dimi? Hem de yıllar önceydi. İçinden öyle dedin. Ama derin derin iç geçirdin. Hiç gizleme, biliyorum. Yüreğini biliyorum, fikrini biliyorum; ben seni biliyorum…

Hey gidinin dünyası!
Hey gidinin yılları!
Hey gidinin adamı…
Öyle dedin mi?
Demezsin demezsin; ben, seni bilirim!
Neyse…
Desen de, demesen de, ne suçun var ki?
Niye gideceksin ki otuz yıl öncesine, dimi?
Sen bana bakma…
Neyse, sonra hemen kalktım. Aklıma sen düştün ya… Bayram deyince… Unuttuğum ama takvimden çıkardığım bayram…
Hani, bayramlarda gelirdin; şişeden çıkan cin gibi…
Benim için öyleydin o zaman. Zayıfçıktın, çelimsiz. Sarı benizliydin; aç, susuz gezmiş gibi. Ya da sevda çeken biri gibi ama o sendin. İki elin iki cebinde; sıcak demez, soğuk demez taş duvar dibinde beni beklerdin. Biliyorum.
Lütfen sus!
Öyle, ya da böyle; tek kelime söyleme!
Diyeceksin ki, aklın başına yeni mi geldi?
Son yolculuğa çıkarken öyle mi?
Hayır!
Hayır hayır…
Ama ne dersen de işte. Tren kaçtı gitti. Ömür bitti, tükendi. Geriye ne mi kaldı; biraz ah ile vah, bir kırık kalp o kadar.
Neyse…
Bilememişim. Öyle diyelim, öyle kabul edelim. Oysa sevmiştim ne biçim. Lanet olsun rüzgâra, yele; savrulduk işte, kimimiz kuzeye, kimimiz güneye. Böyle deyince gözlerin nemlendi biliyorum ama lütfen iç geçirme! Suç bendeydi demiyorum. Sendeydi hiç demiyorum. Sendeyse sende, bendeyse bende, her kimdeyse kimde; boş ver, kader işte… Sen kadere inanmazsın bilirim ama ne değişir ki, bundan böyle! Aklıma geldi. Aklıma geldin işte, bana kızma, gücenme!

Hey gidinin gidisi hey!
Hey…
Biliyor musun; bir fotoğrafın kalmış bende? Siyah beyaz. Hatırladın mı? Vilayet konağı önünde çekilmişsin. Yemyeşil bir park... Parkta renk renk güller, çiçekler var. Çimenlerin içinde mor yosunlu kayalar var. Bir havuz var, kocaman. Hemen dibinde şahlanmış bir atın üstünde oturan Atatürk heykeli. Onun dibindesin. Takım elbise, gömlek, kravat; talebesin. Az da gülümsüyorsun. O sensin…

Mektuplarını yırtıp atmadım. Hepsi saklı sandık içinde. Ama şu Müjgan yok mu; cin gibi bir kız! Bir gün bulup okuyacak diye ödüm kopuyor. Öbür kızlar onun gibi değil nedense.
Biliyor musun; Müjgan sana çok benziyor. Hık demiş burnundan düşmüş sanki. Bak şimdi gülesim geldi. Neden mi? Çünkü panikledin de ondan. Hiç inkâr etme! Hayır filan deme; görüyorum. Çünkü hemen karşımda, gözümün önündesin. Ama korkma! Korkma korkma! Ne alaka dimi? Benziyor dediysem, öyle değil! Anla işte! Huy, su, şu, bu, gibi… Aklıma bu benzeme meselesi gelince kalkıp aynaya gittim. Kendime şöyle bir bakayım. Üüüff! Saçım, başım darmadağın. Yüzüm buruşmuş, alnım kırışıklar içinde, şiş gözlerim kurumuş, dudaklarım incecik! Işık yok, bir kıpırtı yok, çökmüş, solmuş…
İhtiyar.
Ne çabuk ihtiyarlamışım da farkına varmamışım…

Hey gidinin günleri…
Biliyor musun; her gün, her gece buluşurduk.
Hatırlıyor musun; el ele tutuşurduk, sarmaş dolaş olurduk, biz bize, iç içe, kumrular gibi nefes nefese, dönene döne başımız döner, düşerdik. Yere yıkılır; sap, saman içinde olurduk. Karanlıksa, kimse görmezdi. Ay varsa, bakardı bize ve gülerdi içten içe. Kıskandığını sanırdık
Hatırlıyor musun?
Hatırlamıyorsun…
Hadi inkâr etme; hatırlıyorsun, hatırlıyorsun…
Gurur deme, unuttum deme, yalan deme!

O resmi, kilitli tuttuğum kutudan çıkardım.
Hep öyle…
Otuz beş yıl öncesi gibi.
Aynı.
Biraz kirlenmiş ama hiç değişmemiş. Baktım, baktım, baktım. Öptüm, kokladım, göğsüme bastım.
Kızdın mı?
Kaşların çatıldı, yüzün asıldı birden.
Bunca yıldan sonra öyle ya!
“Kocaman üç kızına, iki kız torununa, Çin’deki zengin kocana ayıp değil mi?”
Duydum.
Belki farkında değilsin ama sesin çıktı; böyle deyip kükredin. Kızma yalan! Gerçekten bak… Gerçekten yalan. Ne öptüm, ne kokladım, ne göğsümde sakladım; sadece masum masum baktım.
O kadar.
İnan bak!
Masum masum…

Sonra, sandıktaki mektupları çıkardım. Hepsini tek tek açıp baktım, gene katladım. Kaç kez açmış, kaç kez kapamışım ki eskimişler. Katlı yerlerinden incelip kesilmişler. Yazılar silinmemiş ama! Bu arada gözüm birisinde takılıp kaldı. Ben de öylece kalmışım ki, o mektup açık kaldı.
Hatırlıyor musun?
Hani, en başında “gülüm” demişsin; sonra, hece hece, kelime kelime sözcükleri döşemişsin ya...
Hatırladın mı?
Hani, gelmişsin bizim bahçeye gün gidip karanlık çökünce… Erik dibindeki taşın altına koymuşsun özene bezene. Biliyor musun; acele etmişsin herhalde ki, yere değmiş olacak; toprak var hala üstünde. İşte, o toprak lekesini görünce daha fazla dayanamadım. Başladım ağlamaya. Ağladım, ağladım, ağladım… Gözyaşlarım kurumuş ya, öyle kuru kuru ağladım.

Müjgan’dan da korkuyorum ama ne olursa olsun yazmalıyım dedim o koca adama. Hemen kalktım. Bir kâğıt bir de kalem aldım. Işıkları yakıp terasa fırladım. Poyrazdan soğuk bir yel mi esecek… Gelip bana mı değecek… Üşürsem üşüyeyim! Titrersem titreyeyim! Ürperirsem ürpereyim! Çat kapı çıkıp Müjgan’mı gelecek? Yeter yeter! Kim gelirse gelsin! Kim eserse essin! Kim gürlerse gürlesin… Kaç günlük ömrüm kaldı ki şunun şurasında? Ha beş gün fazla, ha üç gün az; ne fark eder!
Boğazım düğümlendi, elim titredi; acaba ne deyip başlasam, nasıl nasıl yazsam; senden de korkuyorum ama yazmalıyım dedim. Yazmalıyım, anlatmalıyım. Benimle mezara gelmesinler onlardan kurtulmalıyım. Sen inanmazsın biliyorum; yargım öte tarafta yapılacak ama senin gözünde de aklanmalıyım. Tek bu sebepten yazıyorum.

Biliyor musun; bu yazdığım son mektubum?
Yanlış anlama!
Sana değil, hayata son mektubum.

Bak yine geldiler gördün mü? Titremeye, ürpermeye başladım.
Üşüyorum.
Galiba devam edemeyeceğim. Mektubu bitiremeyeceğim. Her şeyi söyleyemeyeceğim…
Bak, gördüm mü?
Olsun…
Sanırım söyleyebildiklerim sana yeter.

Gözlerim kararıyor. İçim daralıyor. Nefes alamıyorum. Zorlanıyorum. Biraz sonra kalem elimden düşecek, biliyorum. Sanırım her şey bir anda bitecek.

Müjgan, çıkagelse bari…
Zarfa adresi yazdım. İyi ki yazmışım. Kızsa gene… Kızsın… Bağırıp çağırsa, ağlasa, sitemler, küfürler yağdırsa ama anlasa!
Delilik yapmasa da mektubu postalasa…

Son mektubum…
Sana değil, hayata son mektubum…

Belki gene yazarım.
Sana yazarım.
Kim bilir?
Yazarım ama gelir mi, gelmez mi…
Kim bilir?
Kim bil.. Kim bi… Kim b… Kim ….r K.. bilir Ki

Hoşça kal …….. ……. ..

Tevfik Tekmen. 8/Aralık/2008 *Lüleburgaz*