ANNEME MEKTUP

• 10 Şubat 2010 Çarşamba 10:20:27

ANNEME MEKTUP

Annem! Yeryüzünde ilk tanıdığım sen oldun, nurlu bakışlarınla beni okşadın büyüttün. Emeklemeye başladım peşimden koştun, yürümeye başladım düşerken ayağımı sen tuttun, ateşim yükseldiğinde başucumda sabahlayarak uykusuz kaldın. Kucağında, ilk sen okula götürdün beş yaşındayken. Hem annem, hem de öğretmenim oldun, Hatırladıkça, içim acıyor. İlk şiirimi beş yaşında bir lokantada yazmıştım çocuklar var diye sende çantana koyup aylar sonra bana vermiştin onu hiç unutamıyorum annem. Gecemde ışığım, gündüzümde güneşim oldun, büyüttün okullara yolladın, uzaktayken de yanımda oldun. Her hasta oluşunda, yüreğimden bir parça koptu sanki ruhum ağladı canımdan çok sevdim seni annem. Hep derdin ya “Büyüyünce ne olacaksın.” ben seni hep hasta görünce “Doktor.” derdim ama hem doktor hem de yazar olacağım derdim sana “Ne yazacaksın.” dediğinde ise ben de “kitap hem de 157 kitabım olacak.” derdim bu soru herkes tarafından sorulmaya başlamıştı. Bazı sevenlerim ise beni kızdırmak için “Yok yüz kitabın olsun.” derledi ya ben de hemen kızarak “Hayır hayır, tam 157 olacak.” derdim. Ve okullu oldum çalışmaya başladım beş yaşından beri yazdım ilk sana okurdum annem. Yıllarca yazıp durdum, günün birinde dünyaca ünlü bir yazar olarak adımı duyuracaktım ve hep bunun hayalini kurardım. sen de bana hep “İnşallah güzel yürekli kızım.” derdin. Her gördüğüne merak sarıyorsun, hemen öğreniyorsun, sen çok yönlü bir sanatçı olacaksın derdin. Bu sözün bana cesaret vermekle kalmazdı, seni andığım ve yaşadığım her zaman ve her yerde ruhumu okşardı annem.
Günler geçti, gerçekten hayalini kurduğum ve çok çalışarak arzularımın çoğuna ulaştım sayende değil mi? annem. Sana hep derdim ya sana şiirler yazacağım, şarkılar yapacağım günün birinde. Sen de “Sen her şeye layıksın Minoşum.” derdin annem. Ben de büyüyünce sana sürpriz yapacaktım. Sana yazdığım şiirleri kitap yapmıştım son duruma gelmişti ki seni acil olarak hastaneye kaldırdık canım annem. Dalgın yatıyordun. Gözlerini kapatıyordun Alev alev yanıyordun.
Hiç kalkmayacak gibi duruyordun. Beni can evimden vuruyordun canım annem. Rengin sapsarı duruyor, gözlerime bakarak ağlıyordun. Sanki kendi halini biliyor gibiydin annem. Sağından soluna dönemiyordun Beni can evimden vuruyordun. Ateşler içinde sayıklıyordun. Durmadan çocuklarını soruyordun. Her dalışında Tahir’im, Hacı’m diyordun, Durumun çok kötüydü ve sen de bunu biliyordun.
web sitemde sana yazdığım şiirlerimi fotoğrafınla birlikte koyarak tekrar sana baktıracaktım. Site çalışmam henüz bitmediği için sana gösteremediğim için, içim yanmıştı annem
Balcalı hastanesi yoğun bakımda yatıyordun. Beni hep başucunda istiyordun. Dayanamıyor, kalbin içten içe eriyordu. Durmadan gözlerinden yaşlar akıtıyordun. Canım annemi 23 Nisan 2005’te yoğun bakıma yatırıp 25 Mayıs’ta yoğun bakımda kaybettik. O en çok sevdiğimdi, yaşam kaynağımdı. Onsuz ne yaparım bilemiyorum diyerek ağlıyordum.

34 gün hastanede yattığın zamanlarda benim sana yapacağım sürpriz de bitmişti. Ama sana gösterme şansım olmadı. Senin cansız bedenini morgda bana gösterdiler hala unutamıyorum. Açık olan o kocaman kahve gözlerini son görüşüm oldun. Varlığında sığındığım tek limandın yokluğunda da sığındığım tek liman yine sen oldun annem. Yokluğun bana acı verdi hem de acıların en büyüğünü. Beni benden var ettin sevdiğime yar ettin hislerimde gözyaşım oldun, sevincim ekmeğim aşımdın, seven gönlümde harmandın, türlü dertlerime dermandın, dünyalar güzeli idin annem, sensiz geçen günler çok acı. Yalnızlık, ne acıdır. Bir başına, yapayalnız, İllaki sensizlik ne acıdır annem. Sana yüzlerce dizeler az olur annem. Güneş batmak üzere, umutlarım gibi, yalnız ve bir başıma. Depreşir sancılarım geceler serseri, Geceler acımasız, Ve gecenin rengi ağır taşımıyor bedenim. Sensizlik geceden daha ağır annem. Ürkütüyor beni, zemheri bedenim Sıcaklığına hasret, Üşüyorum anne. Toprak susamamış yağmura sana susadığım kadar. Yorgunum, Yorgunum anne. Takatten kesildi dizlerim eridi göz ferim yolunu gözlemekten. Sensizim, sensizim annem. Gel artık gel, çok özledim annem!..

Annem benim 157 değil ama 24 kitabım oldu. Sırça yürek adlı kitabımı senin adına yaptım. Anneye Özlem adlı kitabım yine sana yazdığım şiirlerle oldu. Anne Sevgisi, Sönmeyen bir alev de senin içindi. Sana yazdığım şiirler bestelendi, fotoğraf çekmeyi çok severdim biliyorsun. 180 fotoğraf eserim oldu, sanat yaşamım işim çok güzel gidiyor çok çalışıyorum çok mutluyum ama senin eksikliğin hayatımda çok yer tutuyor çok özlüyorum çok annem. Hayırlı bir evlat oldum, kardeşlerim çok iyi bir tek özlemimiz sensin canım annem. Sana dualar okuyorum elimden bundan başka bir şey gelmiyor. Nur içinde yat, mekânın cennet olsun canım annem. Kızın Münevver.

Münevver Düver
22.01.2010- Adana