ŞEHR-İ FÜRADEM

• 9 Şubat 2010 Salı 17:58:56

ŞEHR-İ FÜRADEM

(Şimdi size içinde bulunduğumuz durumu açıkça dile getirmek vardı ya,
Neyse…)

Bir adak mumu yanışı kadar sürüyor artık sevinçlerimiz. Bugün bunu yarın ise şunu, çok hızlı değişiyor sevmelerimiz ve artık içten bile değil gülüşlerimiz. Zemberek bir zifiridir aslında yarın, karanlığını yırtacak bir çığlıktır atılması gereken fakat umut düşte kalmıştır ve düşe kalınmıştır yorgun başlanılan yolun henüz başında.
Gördüğün mavi seni aldatıyor. Hem de kaç ayrı bedende bilemezsin. İçinde en çok karanlıktan bozma bir ışığı barındırıyor. Oysa sen en çok denizlerini sevmiştin şehrimin. Dalgaların kıyıları dövdüğü sahilleri seyrederdin oturduğun kayadan. Denizleri de kirlettiler ey sevgili. Şimdi artık dokunma gökyüzüne, bırak ağlasın. Yıkasın kaldırımlarını, bu son kalp atışlarıdır, abdestini alsın. Sen nadasa yatır gözlerini.
Bu günlerde bir başka yaşanır oldu burada hayat. Her yerde bir isyan. Her ağızdan bir ses ve her nefes bir öncekinden daha zor alınır oldu. Kalabalıklaştı yalnızlığımız. Bütün renkler karıştı. Yitirdi tüm mahremiyetini ve tüm gülüşler uğurlandı. Sesimiz kan kaybediyor. Bir ölü sessizliğidir geziniyor sokaklarında Karacabey’in. Yaprak kımıldamıyor. Ne yaşandıysa mutluluğa dair, hep dünde kalıyor. Yası uzun sürüyor üstelik bir gün nasıl olsa düzelecek diye kurduğumuz cümlelerin sonuna bir türlü nokta koyamayışımızın.
Bu hüzün, lunaparkta bilet parası bulamayan ama gözleri, yüzünün yanığı gibi güneş parıltısı bir çocuğun içindeki burukluktur. Burukluğudur şehr-i fürademin gün geçmiyorki bir selaya daha tanıklık etmesinin ve göz yaşıdır iyi bir kişinin daha eksik dualarla, su döken olmadan ardı sıra bir başka kente gitmesinin. Buralarda durulmaz oldu artık Sevgili. Yanlış ellerde çünkü şehrimizin kaderi…

-Tövbe haşa! İsyan değildir kurduğum cümlelerim. Bir şikayettir naçizane.