Öyle yorgun ki bedenim yıkıldı yıkılacak sanki.Ağır gelen yüreğim mi yoksa bu içinde kaybolduğum girdap mı ben bile anlayamıyorum.Nereye taşıyorum kucağımda onca anıyı, nereye bırakacağımki onca yaşanmışlığı, son durağı neresi ömrümün.
Bilmiyorum ne zaman boşalacak omuzları düşlerimin.Ve korkuyorum öylece adım atmaya ,takılıp düşeceğim sanki ve hiçkimse tutup kolumdan kaldırmayacak beni.Belkide gün gelecek ben kalmak istemeyeceğim düştüğüm yerden...
Kokusunu bilmediğim sabahlara uyanıyorum şimdilerde.yabancı bi yağmur karşılıyor kimi zaman gözyaşlarımı.Boğulacak, ölecek oluyorum gökkuşağı çıkmasa ardından.Tırmanıp gidebilsem keşke renklerin büyüsüne , başka bi alemde yeniden hayat bulsa bedenim, hiç dün olmasa sonra, hergünün adı yarın olsa...Her sabah gözünü açtığında yarına uyansa düşlerim. Günler aydın değil günler umut olsa, ve herbir soluk diğerine gizlice tebessümünü dokundursa.Günumut olsa, günlerimumut olsa....


GÜNUMUT GÖNÜL DOSTLARI.............