İnsanoğlunun var oluşundan beri ondan ayrılmayan bir duygudur aşk. Aşkın ortak olarak kullanılan bir tanımlaması olmasa da ona kısaca bağlılık diyebiliriz. İlle de bir tanım yapacaksak şunları söyleyebiliriz aşk için: Aşk, insanın kalbinde yanan, küllense bile sönmeyen, bir süreliğine kişinin karakterini değiştiren, insanın duygu denizinde meydana gelen bir med-cezir olayıdır.

Aşk denilince insanların aklına gelen ilk şey karşı cinslerin birbirlerine olan hissiyatlarıdır. Ancak bu düşünce bu duygunun kapsamını daraltır. Bir çocuğun şekere olan ilgisi, bir doktorun hastasını iyileştirme çabası, bilim adamının çalışmaları için yıllarını harcaması da bir aşk örneğidir. Bu bir kaç örneğin zorunlu sonucu ilk paragrafta belirtilen bağlılık ilkesine dem vurmasını farketmişsinizdir.
Yukarıdaki açıklamalar aşkın arka planda kalan kategorisini tanımladığı için pek ilgi uyandırmaz. Bu yüzden insanlar için can alıcı noktaya parmak basmamamız büyük haksızlık olur. Yani kadın ve erkek arasındaki o muazzam duyguya...

Bu duygu için insanlar neler yapmadı ki? Kalemi güçlü olanlar bu duygularını edebiyatla açığa vururken, pazusu güçlü olanlar güreşerek, dövüşerek gösterdiler. Ferhat, Şirin için dağı delerken, Mecnun, Leyla için çöllere düştü. Bazı aşklar çılgınlık derecesine dönüşür ki Vincent van Gogh ’un kulağını kesip sevgilisine göndermesi, Graham Bell’in bizlerede alo dedirtmesi en güzel örnekleridir.

Aşkın insana Olmazı oldurtan, zayıfı kuvvetlendiren hikmetleride vardır. İnsanın duygu selini hareketlendien aşk, yaşanması istem dışı bile olsa muhakkak yaşanan bir duygudur.
İnsanın, hayatında aşka yer vermesinin sebebi yaşamın zorunlu bir sonucudur.

Hasan GÜÇLÜ