Yâ Râb!

• 7 Şubat 2010 Pazar 13:47:37

Bu sefer yalnız sana yazıyorum. Dünya meşgalesine dalmış, nereye basacağımı dahi bilmiyorum. Eğer akabiliyorsa gözlerimden yaşlar, bu senin bana bahşettiğin, Rahmetindendir Ya Rabb! Yüreğime sevgi koyduysan bir nedeni vardır, aldıysan benden yine sebebi vardır. Hûma konsun beklerken pencereme, tutamıyorum nefsimi avâreden; Sen Yardım Et Ya Rabb! Bilirim ki senden istenir, dilenir dualar; dualara cevap veren bir tek, Sensin Ya Rabb! Abdestin nuruyla kalkan kıl bedenimi, bulaştırma; kire_toza, Ne Olur Ya Rabb!

Neşeyle, habersiz dolaşırken; bebekken, çocukken nasıl masum kıldıysan; bu masumluğu soldurma Ya Rabb! Bilirim, cevabın var her kelimesine içimden geçenlerin. Bilirim, sebepsiz değil alış_verişlerin. Ben de benim değil, seninim. Can da benim değil, emanetim. Mülk de dünyaya hüküm değil… İstemeden dahi ihtiyaçlara cevap veren, Sensin Ya Rabbi! Hoyratça tüketirken zamanı, şükrü unuttuğumuzda bizi unutmayan sensin Allah(C.C) ’ım. Hele baktım, her zerrede eserlerin, seni zikreder durur ”Hû”larla evren. Genişlettikçe genişleten, büyüttükçe büyüten, yoktan var eden; Sensin Ey Rabbimiz! Evren genişliyor her saniyesinde geçmişin, geleceğe açılıyorken yollar sayamıyoruz da, aklımız ermez buna. Her soruya ışık tutan, cevabın var Kuran’da. Araştırıp da bulan, bulup da okuyan, okuyup da yaşayan kullarına kat ne olur? Ne olur silkele bizleri yalanlardan! Hangi kapıya varsam, kırılıyorum. Hiç kimseye güvenemiyorum. Hayaliyle büyüdüğüm peygamberler yok. Her yerde sen, her gülde Efendimiz var Allah’ım! Selâmıma cevap “Aleykûm_e Selâm Ya Erva” der mi, diyor mu; nûr yüzlü Peygamber? Bilen sensin Allah’ım! Her bir yağmur tanesiyle inen meleklerde “Âmin” diyorken dualara; Kabul eder misin Allah’ım? Şüphesiz en doğruyu, en iyiyi, en güzeli veren, verecek olan sensin. İçimden geçen “Allah”, kelimesine cevabın ne büyük, hissediyorum. Tevekkül sana Ya Rabb! İstiyorum, kulum, bitmiyor dileklerim ve istiyorum. Yalnız senden istiyorum. Elimden geleni yapmalıyım önce, yüzüm olmalı istemeye. Kalp kırmak istemedim ben, sınavım ne büyük,- kırıldım, kırdım da sanırım ama istemeden. Sevgiyi koyan Sensin onun yüreğine de, bildiğin var elbet, aklım ermez. ’Yar sevemedim, zamanı var; önce seni dilerim.’ Senden çok sevdi belki, dünyalık nimeti; kaybı bundan değil mi? Sendeyim Rabbim, Allah’ım! Tutuldum kaldım, uyuştum, yoruldum…

Leylası’nı görse de Mecnun; unuttu ya sana varınca. Ben Leylamı bulamadım lâkin seni dilerim. İlâhi! Sana uzanan yollarımı kapatmasın iblis takımı! Unutturmasın yalancı renkleri, renksizliğini dünyanın. Sılalar büyümesin içimizde. Kin kalmasın, karanlık dolmasın yüreğimiz. Her kapının sonunda, bir tek sen varsın. Ama iyi ama kötü, iki yol var önümüzde. Bizleri doğruya çevir, dileyelim seni yürekten… Unutuyorken, kendimizi kaptırıyorken, ne olur hatırlat kendini. Titret ki korkayım, utancımdan; silkineyim, günahlarımdan. Bana seni unutturma Rabbim! Nankör nefse kurban etme, çağrını eriştir ne olur!

Halime Erva Kılıç