Bugün isyanımı ortaya koymanın tam zamanı. Tuhaftır ki bugün yandaşlarım yanımda yok.. Gözyaşım mı? O da yok. Ağlamıyorum. Sessiz çığlık derler ya işte benimkide öyle. Haykıran gözlerim var, dilim mühürlü. Düşüncelerimle savaş açtım, ittifak yok, cephane yok, kurtuluş yok...
Gerçek yalnızlık bu olsa gerek... Kaybı bile bile gitmek. Sonuç? Elinde olmayan şeyi feda etmek mi? Yoksa kalbi avutmak için umut beslemek mi? Kayıplarla fakir kalmış sefil bir kalp sadece. Değeri yok... Belki de hiç olmamış. yanındakiler tarafından değer bulduğunu sanmış. Senelerce kendi kendini avutmuş. Nereye kadar?
Bugüne...
Şimdi çekiliyor içine. Onu çağırıyorum. Olması gereken yere geliyor.
Dışarıdaki hayat onun için fazla acımasız. Üzücü...
Artık üzülmeyecek belki. Belki gülecek, mutlu olacak. Aşık olacak belki...
Şimdi dinlenmeli ama. Kaybettiği umudunu kazanmalı. Hıçkırarak ağlamayı unutup gülümsemeyi öğrenmeli..
Evet.
Yapmalı hepsini...

S.G.