bana kalbin kadar temiz bu sayfayı ayırdıgın icin sana sonsuz tesekkur ederim....
böyle başlardı bütün hatıralar bütün iyi dilekler. çocukcu heves ve tertemiz yüreklerle yazılmış üç beş satır. yıllar sonra ele geçince tozlanmış bir kitaplıkta o zaman anlıyor insan ne kadar yaşadığını ya da yaşlandığını..
yüzde sıcak bir tebessüm, yürekte soğuk bir sızı, akılda cevapsız sorular bırakıyor önemsiz gibi gorunen bu üç beş satır.
vay beee kaç yıl geçmiş demekten kendimizi alamıyoruz...
yıllar nerelere sürükledi bizi böyle...
artık bütün bu iyi niyetler yerlerini ön yargılara,kıskanclıklara ve küçümseyen alaycı bakışlara bıraktı...
farkında olmadan değiştik ne kadar değişmediğimizi idda etsekte. biz de yıllar yılı karşısında duruduğumıuz değişmeli artık böyle gitmez gitmemeli dediğimiz düzensiz düzenin bir parçası olduk. kendimizi sisteme kaptırdık.
unuttuk yaşananları, unuttuk tertemiz yüreklerle dilenen dilekleri.
peki biz mi istedik bunu yoksa zorlandık mı bu düzensiz düzenin bir parçası olmaya.
yani ne olurdu unutulmasaydı dostlar kirlenmeseydi tertemiz yürekler.
neden boyle olmak zorunda?
yani elimize ne gececek gökyüzünü delecek gibi gorunen binalar yapınca, ya da sayılamayacak kadar çok paramız,yatımız,katımız,arabalarımız olunca?
hangisi bir dostun ’merhaba’ sının yerini tutacak ya da bir tebessüm kadar etkili olacak?
bir şeyler kazanmaya çalışırken farkında olmadan insanlığımızı mı kaybediyoruz?
kazandığımız paralarla kaç tane dost satın alabiliriz?
kaç tebessüm ne kadar iyi niyet ve ne kadar samimiyet alabiliriz?
sahi bilen var mı? kaç para güzel bir sohbet, gülen bir yüz...
ya da gözü kapalı sırtını yaslayabilecek bir dost kaç para eder...?