DEĞERLİ KALEM , ASIL ŞİİRİNİZ İÇİN UĞRAMIŞTIM SAYFANIZA AMA BİR ŞEY GÖREMEYİNCE BURAYA UĞRADIM..AYNI PROBLEM BURDA DA MI VAR SANKİ..YAZIYI GÖREMEDİM AMA BİR YORUMDAKİ ALINTIDANKISMENDE OLSA FİKİR SAHİBİ OLDUM..HERKES GİBİ BENDE ETKİLENDİM ELBET..YAŞANMIŞLIĞIN SİYAH BEYAZ RESMİDİ ÇİZİLEN..ANLAMLIYDI VE GÜZELDİ..YÜREĞİ VE DE EMEĞİ KUTLARIM..

Gerçekten sanatlı,akıcı ve dokunaklı bir yazı.

GÜNÜN YAZISI

Olabilecek kalitede.

Yazıyı ve yazarı kutlarım.
Saygılar.

10 Numara.

Hayat hikayeniz roman olarak yazılabilecek gibi, devamını bekleriz.Gerçek aileniz ve ikizinizi tanıma şansınız oldu mu?Enteresan bir yazı serisi olur mutlaka, çok duygulandım.Yazınız akıcı,tebrikler.

Son bahar son yapraklarını uğurlarken soğuk kış günlerine benim de uğurlanma vaktim çok yakın. Tıpkı kurumuş bir yaprak gibi dalımdan düşeceğim günü çaresizlik içinde bekliyorum. Kasımın son günlerine denk geliyor yuvadan ayrı düşmem. Soğuk ve sisli bir sabah son model bir araba mesken ediniyor derme çatma evimizin önünü. O gün herkes evde. Okula gitmeyen ablam ve abim. İşe gitmeyen babam. Kaderimin değiştiğine şahit olmak isteyen amca, teyze, dayı, hala ve tüm akrabalar. Ben ve ikizim ise yokluktan dolayı aynı beşiği paylaşıyoruz. Tıpkı aynı karını, aynı mamayı, aynı aileyi paylaştığımız gibi. Belki de paylaştığımız en son şey o beşikti. Kapı çalıyor. Kimsede ses yok. Ve benim için hala bir umut var. Kapı açılıyor. İçeriye genç ve güzel bir kadınla atmışlı yaşlarda, iyi giyimli bir adam giriyor. Gözler bizde ve yeni annemde. Beşiğe yanaşıyor. Onun attığı her adım annemde bir hıçkırık olarak takılıp kalıyor. Kardeşim durmadan ağlıyor. Sanki anlamış gibi olacakları. Önce onu alıyor kucağına. Belki susar ümidiyle. Nafile bir çaba olduğunu anlayınca annesine veriyor ikizimi. Kardeşim susuyor. Sakince bekliyor. Ve belki de hayatında ilk ve son kez kazıklıyor beni. Kendi gerçeği için beni yalanımla baş başa bırakıyor. Kadın yaklaşıyor beşiğe tekrar. Bu sefer ben varım sadece. Alıyor kucağına. Bir kardeleni tutar gibi tutuyor. Kırılmasın dercesine. Gülümsüyorum. O da bana gülüyor. Ufacık ellerimi tutuyor ilk kez. Aslında yeni hayatımı veriyor o gün elime. Daha güzel bir gelecek bırakıyor avuçlarıma. Bir de sevgisini sunuyor kendince kutsal saydığı annelik merasiminde. Seviyor, öpüyor uzun uzun. Sanki bu kadın daha bir annesi kokuyor burnuma. Daha şefkatli ve sıcak. İşte o koku öyle bir işliyor ki içime bir an tüm roller değişiyor. Zaman ve mekân son buluyor. Orada sadece ben ve annem var. Ben ve yeni annem. Ben ve gerçekten anneliği hak eden annem. Sonra yanında ki adam alıyor kucağına. O da gülümsüyor. Öyle samimi ve içten ki. Kanım ısınıyor birden. Adı ne diye soruyor babam olduğunu sanan adama. Şeyda diyor. Tekrar soruyor iyi kalpli adam -neden Şeyda?- Bilmiyorum diyor babam, koyduk işte. İyi kalpli adam -Şeyda kalsın- diyor. Hak yolunda bir şeyda olsun diyor. Ve ilk baba duasını yapıyor bana cennete layık kalbiyle.



Bir kaç kez okudum bu kısmı ve dayanamayıp kendi yorum haneme aldım...Yazacağım cevaplarda içinde zaten. ikizinizin ağlaması ve sizin gülümsemeniz kaderi değiştiren anlar olmuş.....Ama aslında bu durum gerçek annenizi bulmanıza sebep olmuş, çünkü doğurmak değil besleyip büyütmektir gerçek annelik duygusu...Onu sahiplenebilmektir...
Daha çookkk yazılacak şeyler var ama ben uzatmak istemiyorum....

Şeyda'cığım bana göre günün yazısı bu kesinlikle bu olmalı...

Yüreğine saglık...