6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
865
Okunma
bu gece de kar yağıyor, camın kenarından aydınlanmış gökyüzünü seyrediyorum. Karı seyrederken boşaltmam gerekn hafızamdan eskilere bakıp hüzün depolama gereksinimi duymalarımı duyma fantazisine kapılıp gidiyorum.
İçim ne kadar acıyormuş meğer, gerisini bile getiremiyorum.
Ne kadar melankolik bir insanım içimden susmak geçiyo bunu yapmaya halim bile yok.
küçük bir çocuğun mavi botlarını düşünüyorum aklıma o geldi.Yeni alınmış gıcır gıcır.Yüzünde yepyeni bir gülümseme paylaşabileceği çocukluk dostluklarını yeni yaşamak ve büyüyünce hatırlamak. Sokağın çeyrek kala saatinde soğuğun heyecanına engel olamayacak çarpmasıyla hiç bir şey hissetmeyen bir çocuk bu.
belki de büyümeyecek benim aptalca olan hayallerimin içinde olacak herzaman.Belkide en aptal şeylerin içinde en güzeli o hiç te aptalca değil.
bu karda oynamak güzel olurdu mavi botlarla...
Cevap Yaz