BEN YANLIŞ ANLAMIŞIM!

• 2 Şubat 2010 Salı 09:53:27

YANLIŞ ANLAMIŞIM!
Artık kendime kızmaya başlamıştım.Ama bunun için ne yapmam gerektiğini veya nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum.Bildiğim bişey varsa oda zor anlar yaşadığımdı sanki kendimi taşımakta zorlanıyordum.Buda yeni bir evreye girdiğimimi gösteriyordu yoksa olagan şeyleri ben mi abartmaya başlamıştım.Tabi bunların cevabınıda bilmiyorum en azından kendime acımamaya karar verdim.Zaten bunu hiç bir zaman yapmamıştım.Fakat bunu yapmamak için zaman zaman çok zorlandığım oldu.
Beni ayakta tutan direncimdi onuda kaybedersem bu seferde olmayan şeylerden bile etkilenip hayatımı zehir edebilirdim.Hayatımı kolaylaştırmaya çok çaba sarfettim bazen herşeyi görmezden geldim bazen insan davranışlarından yıklıdım ama hep ALLAHA şükürler olsun ayakta durmayı başardım.Peki bu ara değişen ne oldu:?bana kalırsa yoruldum kendimden çok başkalarının tavırlarıyla ezildim kahroldum.Elimde ne var bisürü problemle başbaşa kaldım.Bide hep herşeyi düşündüm herkesi incitmemek için çok çaba sarfettim beni çok üzmüş olsalar bile ama şimdi sadece insanların canını sıkmışım ve beni hiç anlamamışlar oysaki hayatımda var olan herkes için çok çabaladım ve onları çokk sevdim maalesef onları sadece sıkmışım.Bu durum biraz direncimi kırdı oysaki ne kadar çabalamıştım şimdi sadece şunu diyebiliyorum keşke yapmamış olsaydım ne onları sıkmış nede kendime zarar vermiş olurdum.Şimdi sevdiklerim onları çok sıktığımı sölüyorlar belkide hakkettim çünkü insanlar bencil insanları daha çok sevip saygı duyuyorlar benim kanaatim bu en azından pek yanıldığımıda sanmıyorum.
Şimdi pişmanlıklarımla beraber başbaşa geçmişi gözden geçirince kendimden başkasına kızamıyorum.Bende ben olmayı öğrenebilirdim hayatın bir ucundan yakalayıp kendimce eğlenebilirdim.Artık kendime GEÇMİŞ OLSUN dan başka bişey diyemiyorum.En çokda sevdiklerimi sıktığım için üzgünüm.Onlarla laylaylomlu bir beraberlik geçirebilirdim.Herkes kendi başının çaresine bakar biz sadece mutluluk rolleri oynaya bilirdik.Şu an bile bu anlayış tarzını benimsemediğim nasılda ortaya çıkıyor sadece mutluluk rolleri dedim.Aslında belkide onlar gerçekten mutlulardı umarım öyledirler.

Neyse hayatın özeti şu ki sen sen ol bencil ol sen kendinden sorumlusun hayatını zehir etme.Kimseyi anlamaya çalışma ve anlaşılmayı asla bekleme.Beklentilerin olduğu sürece hayatta mutlu olma şansın yok hayatı geldiği gibi yaşa ve asla ciddiye alma.Bunlar önemli kurallar tabi ki uygulamada başarılı olmak önemli ama yazarken bile bunları uygulayabileceğine inanmamak başından yenilgi .Ya yenilgilere aşinalığınla hayatta acıların insanı gibi yaşarım yada yeter artık deyip eyvallah demeliyim.
Bazen kaçacak yer aramıyor değilim hemen kendimi toplayıp hayattan kaçılamıyacağının farkına varsamda yinede sanki bir mola iyi olurdu diye düşünmeden edemiyorum.Deve kuşu gibi bir hayat elbetteki istediğim değil ancak belirli araların insana iyi geleceğini düşünüyorum.Fakat bunu hiç bir zaman yapamadım nezaman kafamı kuma soksam hayat benden önce davranıp oraya saklanmış oluyor.buda kaçış yok asla tabelasını tekrar kafamı vurmama sebeb oluyor.Tamam kaşış yok peki ya dinlenmek maalesef az ileridede hayat tembellik götürmez tabelası beni karşılıyor.Durmadan dinlenmeden bu iki kapılı handa diğer kapıya kadar olan maratona devam bu arada düşebilirsin yaralanabilirsin hatta sakatlanabilirsin ama yarışı kapıya varmadan terk edemezsin.O zaman bu koşuyu eğlenceli anlamlı ve öğretici bi hale getirmekten başka çare yok.Evet hayat ben varım buna belki geç kaldım ama henüzyarışı tamamlamadım.Bu da hala yarışta bir söz hakkım var anlamına geliyorr.