BEN KAYIBIM....
bu şehirden gimek istiyorum, bu şehir de benden kurtulmak istiyor.. her gece farklı bir hüzün, her gece yanlızlık. yan lız lık.... her gece hüzün ve hüzünler büyüdükçe denizlere dönüşüyor.. bu şehir hüznümü kaldıramıyor, bu şehir yanlızlığımı alamıyor.. kömür kokan karanlığında geziniyorum. geziniyorum dipsiz sokaklarında, belki raslarım kendime diye.. ama ben o kadar uzaklara savrulmuşum ki bulamıyorum. ben kayıbım ... duyrulur... yanlızdır, hüzünlüdür. bulan, kaybolan insanlık namına bana getirsin. adres hüzün denizi sahili... otumuşum sahiline hüznün, içiyorum aşkın şarabından, sarhoşum ve mezem yanlızlık... bir sen eksiksin bir de kendim... kendim olamıyorum çünkü sen yoksun, çünkü bu şehir bıktı benden, geceler bıktı.. sabahlar ise zaten dargın.. geceyle aldatmalırım......
YORUMLAR
sürgün25
Dost...
Bu sehirden kaybolmak mümkündür... ama önemli olan insanin kendinden kaybolmamasi bence... Insan eger kendinden kaybolursa asil hüzün sokaklarinda aramak gerekir diye düsünüyorum...
Sevgili dost, en kayboldugumuz zamanlarda bile yüregimize bakalim yine vardir bir isik...
Sehirde sönse sokak lambalari bile, ay isiginin sizin icin yol göstermesi temennileri ile...
kutlarim yürekten gelen seslere...
sevgi ve saygilarimla...