burayı sevdim.
bu basık çatı katında ne buldum bilmem .
yere değin uzanan pencerelerde güvercinlerle aynı hizada olmanın verdiği bir haz vardı,üstüme çöken tavan bile gök gibi gelmeye başladı.açtım pencereyi,iki güvercin şaşıp yolunu bu kitaplarla dolu odaya daldı,gülümsettiler beni aferim onlara,hele küçük olanı ayrı bi şaşkındı,tekrar dışarı çıkmak istedi ancak şeffalığına kandı camın ve pencereye çarptı,gülüşüm dondu birden,yolunu buldu ve nihayet uçtu,gök oldu güvercin...
gülüşüm dondu,elimde soğudu plastik çay,dondu irislerim o güvercinin ardından.
ne farkım vardı ki şu güvercinden?? ben de onun gibi görünene kanmamış mıydım,ben de onun gibi cama çarpmamış mıydım bir bakıma,ama çıkışı vardı bak bulunuyordu demek deneye yanıla...bir güvercin gibi uçup kaybolmak istedim maviliklerin arasında,duydum isyanımı,susturdum sesimi,susturdum,attım kendimi hemen oradan...Taşhanı geçtim caminin avlusuna koştum,deli gibi oradan oraya caddelerde dolandım ve gene Taşhanda avlunun orada ve o caddeye bakan bankta dilenci çocukalrı izledim,unutmak istedim kendimi,orada bırakmak istedim kendimi,kendİmle devam etmek istemedim.fakat ne mümkün!
karşıkıi minareye konan deminki kaçan güvercin miydi?neden hepsi birbirİnin aynısIydı ve neden uçup uçup duruyorlardı,başım döndü döndü...yığılıp kalacağım sandım ama öyle olmadı,düşeceğim sandım o terastan ama düşmedim,öleceğim sandım ciğerime saplanan acıdan ama ölmedim.gün batımına ezan tınısı karıştı,bir aminimi hatırlayıp dua ettim,ancak dua edebilirdim...
neyi istemediğimi hatırlayıp neyi istediğimi düşündüm bir kez daha ve bir kez daha yüzsüzce aynı yere vardım...
kimse neden geldin demedi ya da kimse gittiğimde gittiğimi fark etmemişti,hatalarımı bir ben biliyorsam iyiydi ya güvercinlerin dili olsaydı söyleyip dursalardı...ya açıksözlü çocukların yaptığı gibi yüzüme vurulup dursaydı hatalarım...
*
bikaç gündür hep aynı yerde aynı saatlerde gün batımına randevuma yetişiyorum,burayı da sevdim.
ötelere kayıp gitti gözlerim,hürriyetin alaşafağını düşledim gene,hayır hayır kimse görmedi,ağlamadım nereden ıslandı yanaklarım,gülümsedim,acıyıp durmadım kendime,hamdimi bildim ve bildim hak ettiğimin yaşadığım olduğunu ve bildim Haktan sevildiğimi...
gülümsedim,
sarışın ve yeşil gözlü iki buçuk yaşlarında bir çocuk gülümsetti beni ,ayaklarıyla yere vurup havalandırdı güvercinleri,aferim be çocuk sana.
sonra kollarımın arasından kayan kitaplarımı kavradım bir güçle,ve hızlı adımalrla atladım
trenine anın... 31.03.2009/18:26 BOLU