Benim Adım Gülse-2

• 30 Ocak 2010 Cumartesi 14:16:19

Hiç bilmiyorum, hatırlamıyorum sanki hiçbir şeyi bir süredir. Beynimin içi bomboş gibi. Bir süredir ne geçen zamanın farkındayım ne de hayatın içindeyim. Yanıma gelip yattığım yatağın kenarına ilişerek bana bir şeyler söyleyenlerin, usul usul ağlayanların, beni teselli etmeye çalışan arkadaşlarımın yüzünü sanki görmüyorum. Tüm bedenleri ve de yüzleri bir tür bulutumsu sis içinde sanki hepsinin. Sözler ve Sesler bile bir süre sonunda anlamını yitiriyor. Devamlı çınlayan bir ses var ama kulağımda ‘’yenge… Başımız sağ olsun… Yenge başın sağ olsun.’’ ve şimdi Sadece boşluk duygusu var içimde. İçi boş bir çuvalım sanki ben. Bir süredir ağlayamıyorum da. İlk günlerde hiç durmayan gözyaşlarım nedense şimdi çok akmıyor. Bana her gün vurulan iğnelerin etkisi de var herhalde diye düşünüyorum. ‘’Gülsecim hadi azcık kalk ve şu çorbayı iç canım ‘’diyor annem bana doğru eğilerek ve de gözlerini boşluğa bakan gözlerime denk getirmeye çalışarak. Beni elimden tutuyor ve hafifçe doğruluyorum ben yattığım yerden. Yatağımın karşısındaki duvardaki resimden bana bakan Serdarımı görüyorum. Başımız birbirine eğik bir poz vermişiz. Gülen gözlerini görüyorum. Bana bakıyor. Annem de görüyor nereye baktığımı ve telaşla önüne geçiyor resmin. Hadi canım bir şeyler yemelisin diyor. Ayağa kalkıp yavaş yavaş yürüyorum Serdarıma doğru. ‘’Nedennnn?’’ diyorum, ‘’neden gittinnn? Hani hep benimle olacaktın ve de iki kızımız olacaktı? Hani hep bana gülerek pilotların kızı olur başka şansımız yok gülsem derdin ya? İşte öyle iki sarışın minik kızımız olacaktı? şark görevinden sonra İzmir’e gelecektik seninle ve balığa çıkacaktık Gümüldür de…..offffff…Serdarım offff….sen düştün o denize işte…üstünde motoru arızalanan uçağı terk etmedin ,Köyü ve insanlarını kurtarıp kendini hayatını bir hiçe sayarak düştün gümüldür açıklarına ,bırakıp beni yalnız bu dünyada tek başıma gittin be Serdarım ,gittin işteee…’ve bağırarak ağlamaya başlıyorum. Olduğum yere çöküyorum hıçkıra hıçkıra ağlayarak. Annem yanıma oturup ellerini omuzlarıma doluyor ve o da başlıyor ağlamaya. ‘Anneee ‘ diyorum ‘Annecim sen dedin kaç kere bana, korkma derdin Gülsem korkma, aslan gibi pilot o. Hani ona bir şey olmazdı ve Serdarım kuş gibi uçup konardı yuvasına her gün?’ Annem bana bakıyor kıpkırmızı gözlerle ve başlıyor konuşmaya ‘ Gülsem, yavrum benim, elimizden bir şey gelmez, Serdarımız artık Allahımızla beraber. O şehit mertebesine ulaştı. Allahın takdirinden sual sorulmaz yavrum. Dualarımız onunla ve biz de artık seninle beraber tutunacağız bu hayata. Ve bil ki o daima seni duyacak ve de görecek. Ve o senin bu kadar üzülmeni de asla istemezdi.’’…….Ağlıyoruz şimdi yine, ama daha sessizce….

’

Zor bir süreçti yaşadığım o dönem. Bir sene boyunca annem yıkadı beni. Sarı uzun saçlarımı bile annem taradı. Panik atak krizlerim de o zaman başladı. Ama hayat devam etti ve de ediyor yine de. Yaşanması gerekenler yaşandı diyorum ve de isyan etmiyorum çok uzun bir süredir. Şu kısacık sekiz saniyelik dünya hayatı işte diyorum. Ama benim için en önemlisi ise, az sürse de gerçek aşkı, sevgiyi yaşamaktı diyorum şimdi gülümseyerek ve Serdarım da bize bakıyor ve gülümsüyor şimdi üstünde uçuş kombinezonu çok sevdiği uçağına doğru ilerlerken……