...........................................

Yaşamak ve ölmek arasında kalmaktan sıkılıyordu Serhildan...

Başka çizgiler arasında hayatını devam ettirmek, başka labirentler içerisinde değişik keşiflere çıkmak, başka yollar üzerinde yeni yönler bulmak, başka kulvarlarda koşuşturmak, başka diyarlara gitmek, başka şiirlerde yeni dünyalar bulmak...

Başka renklerde, başka güzelliklerde, başka imgelerde... başka... başkalarda dolaşmak istiyordu...


İstiyordu ki her şey ama her tatmak istediği duygu gönlünce essin...

İstiyordu ki, düşündükleri gerçek olsun. Gerçek olsun ve hemen eline geçsin... Geçmekle kalmasın leb demeden, leblebiler düşsün avuçlarına... Nuh der demez, peygamber olduğunu anlasın istiyordu...


Ama mümkün değildi bu ütopya-sı. Gereksiz çırpınışlardı kendini alamadığı. Zayıf davranışlardı Serhildan’ın hayal ettiği, arzuladığı alem...

Olumsuz ve yanlış bir yolda olduğunu, bir gün avlanmak için dağa çıkarken; karşısına çıkan bir ala geyikten öğrendi akıldan geçen ancak ne yaparsa yapsın ulaşamayacağı fikirlere...


Karşısında bulduğu, avlanmak istediği ala geyik davranışlarıyla ve kıvrak hareketleriyle alt üst etmişti Serhildan’ı...


Bilerek attığı adımları, avcılara karşı uyanıklığı, her an düşmanla karşı karşıya gelecek diye her istediği ota atlamaması, otlanırken gözlerini kendini güvene alması geyiğin; Serhildan’a acayip ve anlamlı gelmişti...


Sonra anladı ki ütopyalarla boğuşmak demek, gereksiz bir uğraş...

Sonra anladı ki rüya gibi bir yaşam seçmek demek, boş yere didişme...

Sonra anladı ki coşmak ve delirmek demek, farkında olmamaktır insan olmanın ve insanca yaşamanın...


....................................
Mehmet Selim ÇİÇEK
28 Ocak 2010,,,
Mardin