Mehtabın ışığında buldu saçlarını. Her mırıltısından bir sözcük çıkıyordu.
Sözcükler serseri kurşunlar gibi kaçıyordu dudaklarından. oysa ne kadar güvenirdi
kalemine. Mutlaka her dizesinde onun ismi olmalıydı. olmuyordu beceremiyordu
Bozuntuya vermeden kalimene sarıldı. keramet kalemdedir, diyerek yeniden yazmaya
başladı.
Korkuyorum seni düşündükçe
Oysa seni çok seviyorum
Hiç değilse al bu dizeyi kirpiklerine iliştir.

Nasıl bir aşktı bu? Ne yapmıştı ki bu duygulara? Nereye başlasa kalemi kırılırdı elinden.
Madem ki senden bir fayda yok; madem ki bir zevk alamıyorum bu aşktan o zaman
atarım içime olur biter; dedi. Derin bir nefes aldı. Ve yeniden düşündü düşündü aklı sıra
bir çözüm buldu. Dudaklarına acı bir gülümseme kondurarak, şöyle dedi kendi kendine:
Keşke bir kez daha elini sımsıkı tutsaydım. Keşke bir kez daha dizelerime seni taşısaydım,
keşke bir kez daha doyasıya seni öpseydim" onca yıl bir arada yaşadık, gezdik, tozduk,
bir kaç kadeh bir şeyler içtik, küstük ve barıştık, yağmurlar altında birlikte ıslandık,
gözyaşlarımızı birlikte akıttık, şimdi birer yabancı olduk.
Hadi gel
Papatya yapraklarıyla oynayan çocukluğunu yaşa
Martı seslerinde unuttuğun Zeki Müren’in şarkılarını dinle
Ve yosun kokan düşlerine çağır beni
Hadi gel
Bir kez daha mavi gözlerinden essin rüzgâr
Kalemini uzattığı her şiir ona küskün vaz geçmişti cümle kurmaktan. Tek bir sözcük, ne olursunuz bırakın da çıldırasıya bağırayım seni seviyorum.


Nuri Dağdelen
Özdere/İzmir
27.1.2010
Saat 22.18