HAYAT:)

• 27 Ocak 2010 Çarşamba 11:56:58

HAYAT:)
02 Ocak 2010 Cumartesi, 14:17 |
Yıl 2001 den 2002 ye dönerken geçirdiğim yılbaşını hatırlatıyor her yılbaşı bana çünkü Ahayatın kendi etrafında döndüğünü zanneden zavallılara hayat her yönden gülerken bazılarına hastahane odalarında soğuk duvarlara hayaller çizdiren bir kolunda serumun o rahatsız edici tutsaklığı yılbaşının diğer günlerden farkının çok da olmadığını şu dünyadaki,sağlıklı sağlıksız,zengin fakir,güzel çirkin,yaşlı genç,çocuk yetişkin,kültürlü kültürsüz,evli bekar,türk yada başka milletten,müslüman yada başka dinden,ne olursan ol hayat yıllara bölünebilen ama insan olarak dünyaya gelen her tür insan için aynı olduğunu çünkü ne olursan ol insanın başına her an herşey gelebileceğini öğretti.
Bende hayal etmezdim 1997 Martına kadar hastahane odalarını,serum şişelerine bakarak saniyeleri saymayı,kalın iğnelerle diyaliz makinesine bağlanmayı,ilaç içmenin herkesin sıradan günlük gereksinimi gibi doğal bir hareket olarak göreceğimi hiç düşünmezdim çünkü ben ilaç bile içmezdim çünkü ben bunları hayallerimle çağırmadım hayatıma.
Ben küçük bir çocukken babam diyalize girerdi haftada 3 gün Ankaraya giderdi onunla bir kez bende gittim ve yolda dün gibi aklımda olan şu düşünce vardı "diyaliz diye doktora mı diyorlar acaba"oysa kaderin yıllar sonra bana diyalizi çok yakından tanıtacağını bilemezdim çünkü ben bilmiyordum hayatta heran herşeyin bizi bulabileceğini hatta babamın bir süre sonra Zonguldakta diyalize başladığında girdiği diyaliz makinasına birgün benimde gireceğimi hiç tahmin edemezdim,o makinada babamla aynı kaderi yaşamanın garip bir hüzünle mutluluğunu yaşamanın tuhaflığını şimdi bile anlatamıyorum çünkü dokuz yaşında kaybettiğim babamın bir acısını onun hissetiği o anlatması zor ancak yaşayanın bilebileceği tutsaklık,hor görülme yada acınma hayata tam anlamıyla tutunamamayı yoğun hissetiren hiç biryere ait olamamanın ve daha kelimelerin kifayetsiz kaldığı dört saatlik ama haftada üç yada iki günün dahası tüm ömrün diyalize bağlı olduğu mutsuzluğunu anlamıştım.Babamın onu kimsenin anlayamayacağı hislerini paylaşmıştım yıllar sonra benden çook uzaklarda belkide ölünce bile görmiyceğim çok az hatırladığım canım babamla bir duygu paylaşmıştım.
Yıllar geçti şimdi nakilliyim diyalizin zorluklarını babama yakın olduğumu zannetmelerim birde hayallerim vardı benim,1997 martında yok olan sağlıklı olucam dünyada tüm mutlulukları yaşıycam başaramıycağım hiçbirşeyin olamayacağını zannetim ilkin bir buçuk sene sonra hayatı daha iyi anladım ve dört ay ramazan bayramı yılbaşı kurban bayramı dahil hastahanede kaldım diyalize başladım ama içimdeki güç Allah sevgisi ve dualarım ve beni seven herkesin dualarıyla diyalizden kurtuldum yeniden,sağlıklıydım ama hayat benim etrafımda dönmüyordu hiç kimsenin dönmediği gibi ne olurlarsa olsunlar tüm insanlar aynıydı tek fark geçici görünüşümüz ve hayatta bize verilen görevlerimiz.
Başta dediğim gibi her yılbaşı ŞÜKÜR ediyorum ALLAHIMA sağlıkla geçirdiğim her anım,boğazımdan geçen rahatça yediğim her lokma ve her yudum için ve kaderdaşlarımı hiç unutmuyorum ben susuzken su içememeyi ve içemeyenleri,yemek istediğini yiyememeyi ve yiyemeyenleri yalnız kalmayı ve yanlızlığa mahkum edilenleri gördüm.
Bu kendini yıldızların yanında zanedenlere son sözüm şudur ben cahil gözü görmeyen diyalize mahkum ama mükemmel karekterli Fatma’yıda,yaşlı hayata tutunmaya çalışan diyalizde uyuyan Gülizar teyzemi de diyalize okumak uğruna ailesindan uzakta giren ama okulu bitmeden ölen Bahriye’yide,okumuş hatta Profösör olmuş ama hayat onu diyalize girerken tanışmamızı sağlamış Haldun amcamıda,beraber son diyalizime aynı salonda girdiğimiz benden bir ay sonra nakil olan ancak babası annesini oğluna böbreğini verdi diye terk eden ve benim böbreğimin atma tehlikesi geçirdiğinde onun böbreği atan böbreği onu zehirlediği halde 40 derece ateşle üniversite sonda olan ve son sınavlarını vermek ve annesiyle memleketine dönme uğruna hastahane odasında titreyerek ders çalışan Emre’yi de tanıyorum ve onlarla aynı kaderi paylaşmaktan mutluyum çünkü onlar hayatın merkezinde olmadıklarının farkında ve benim söylemesemde acımı anlayanlar,dahası hayatı gerçek bilen ve yaşayan onlar aslında
Düşünün hayatta nelere üzülüyorsunuz belki sizde hayatın yüzüne güldüklerindensiniz yada öyle zannediyorsunuz çünkü herşey insanlar için hayata, gerçi ben her insanın bir imtihanı olduğuna tam mutlu insan olduğuna inanmam her insan zaman zaman mutsuz olur yinede büyük mutsuzluk yaşamayan problemi hemen çözülen insanlardansanız eğer üzüldüğünüz şeye bir bakın sağlığınızdan önemli mi?
Hayatın başarı,aşk,para olduğunu zanneder insanlar fallar bile böyledir,çünkü sağlık istensede fallarda olsada insan sağlıklı iken insan bilemez kıymetini.
Bende sağlık diler ama önemini çok derinden anlamazdım şimdi sağlık dileyen sağlıklıların da kıymetini bildiğini hiç zannetmem,siz yinede sağlık dileyin ama içi boş olmasın,ben herkese sadece sağlık dilerim çünkü sağlık varsa var diğerleri de var.
Ve artık biliyorum ki sizin hayatınızdaki sağlıkda, başarıda, aşkda bana çok yavan geliyor.
Ben arkadaş listemdeki herkesin ve tüm dünyanın sağlıkla yaşamasını,artık savaşlardan arınan millet,ırk,din cinsiyet farkı olmadan ve tüm dünyanın gerçek aşk Allah aşkı ve cinsiyet farkı olmadan insan sevgisiyle yaşamasını diliyorum.
Dünya hiçkimsenin etrafında dönmüyor ve eğer sonuna kadar yazımı okuduysanız şunu bilin ben üzgün kim olursa üzülürüm çok derin acı yaşadığımdan,kim olursa olsun kırdığımı bilmekten üzülürüm çok üzenim olduğundan ve kız erkek farketmeden arkadaşça,dostça,kardeşçe severim herkesi, ölümü ve arkada kalmayı,ölümden dönmeyi yaşadığımdan.
Şu ana kadar kimi üzmüşsem af diler haklarını helal etmelerini içten dileirm ve benim hakkım helal olsun herkese.
Ben son olarak kız erkek farketmeden herkesi ama herkesi kardeş görüyorum aşkı,kıskançlığı hayatımdan attığım için, beni hayata kardeşçe dostluğunuz ve gerçek yüzünüz bağlar,şeffaflığı netliği hayatıma kazımam sizi yanlış düşündürmesin,kırmadan ve kırılmadan herkese karşı net olmak hayatımın amacı sanmayın kırdığımı düşündüğümde açıklama gereği duymamın nedeni kişikliksizliğim yada size ilgim olduğundan değil sadece hayatta yanıbaşımdayken biranda birdaha görmüyeceğim birsürü sevdiğimi kaybetmenin acısından ve hayatın çok da kırmaya değer yanı olmadığından.
Yazımı sonuna kadar okumuşsanız ve beni gerçekten anlamışsanız teşekkür ederim Allah nice yıllarda mutlu bir yürek,sağlıklı beden ve ruh,umutlarınızın umduğunuz şekilde yürümesi dileklerimle:)