Güneşim

• 26 Ocak 2010 Salı 11:36:41

Gözlerimi açtığımda dikdörtgen bir güneş ışığının içerisindeydim. Ama etraf zifiri karanlıktı. Sanki ben etrafın güneşine el koymuştum sadece kendimi düşünüp. Bir an “o” geldi aklıma-hiç aklımdan çıkmıyor da-. Acaba dünyada da güneş “o” muydu? Ben başkalarından zorla mı almıştım “o”nu? Yoo, hayır “o” gerçekten isteyerek geldi. Ama biliyorum göndermek istemeyen o kadar çok kişi vardı ki…

Akşama kadar düşün dur şimdi… Zehir olsun gün… Unutuyorum, unutuyorum, unuttum. Yoo, hayır UNUTAMADIM!!! Bıraksam gitmek ister mi acaba? İşte en çok da bu yüzden bırakamıyorum. Ya dönerse geride kalanların birine, tüm hayallerimizi başkasıyla yaparsa… İzin veremem buna… Hayallerimize çok az kaldı… En fazla 2 senemiz var. Kavuşacağız, onla uyuyup onla uyanacağım artık.

Çıktım artık o dünyadan. Gerçek hayattayım. O halde benim güneşime günaydın deme vakti. Günaydın hayatım… Cevapta geldi, bizim uykucu uyanmış. Günaydın meleğim… Ardından bir mesaj daha. Beni görmüş rüyasında, öyle güzel bir rüya ki… Ne hayal ettiysek olmuş, hatta daha güzelleri. Güneşim sayesinde kurtuldum o kasvetli havadan. Keyfime diyecek yok.

Hemen hazırlanıp evine gittim. Kahvaltısını hazırladım. Sürpriz… Şaşırdı baya. Duştaymış oda. Oturduk zevkli zevkli kahvaltımızı yaptık. Tabi benim keyif katlandıkça katlanıyor. Eee onun keyifte öyle  Öptükçe öpüyor, sarıldıkça sarılıyor. Benim en çok beğendiğim parfümü de sıkmış bizimki benim için… Daha çok öpesi geliyor ya insanın.
Her keyifli anlardan sonraki gibi ilan-ı aşk etmeye başladık biz. O söyledikçe ben eriyip bitiyorum, ben söyledikçe de o…

Çıktım dışarı, o kafe benim bu sinema senin dolaştık. Bir baktık akşam olmuş. Eve bıraktı beni.

Annem evde tabi. Düşünün yani öyle mutluyum ki yemeği bile ben yaptım. Kaç çeşit hem de… Oturdum düşüyorum mutlu anlarımızı. Kötü bir şeyle karşılaştım, anılar çepeçevre sardı beni, nefes alamıyorum… Böyle çok mutlu olduğumuz anlardan sonra kavga etmişiz hep. Bunları düşününce de ben uzaklaşmışım güneşimden, araya soğukluk girmiş. Kızdı bana araya soğukluk girdi diye… Diyemedim bir şey…

Böyle büyüyeceğini düşünmemiştim. “Önceden böle soğukluk girmezdi n’oldu bize” dedi. Bilmiyorum diyebildim ki oda bende bilmiyorduk. Düşünün sabahki âşıklar şimdi neden bahsediyor? Ayrılmaktan…

Mutsuz olunca başım döner benim. Ama bu defa çok felaket… Banyoda yığılacaktım az kalsın…

Anneme dedim ki:
-Başım dönüyor…
-Her zamanki şey…
-Bu defa çok anne…
-Çok zayıfladın, ye biraz…

Güneşimi kaybediyorum anne ne yemesi, ne zayıflığı. Diyemedim tabi bunu. Ne kadar yemek geri getirir anne güneşimi? Yiyeyim o kadar. Getirmeyecekse bırak aç kalayım, onsuz geçmez boğazımdan hiçbir şey.

Ahh be güneşim nerede kaldı sözlerin. Bırakmayacaktın, tek başıma bu insan azgını şehirde bırakmayacaktın beni…

Ve beni mahveden söz… BİTTİ… BİR DAHA ASLA… Yapma güneşim beni güneşsiz koyma. Güneşimi, hayallerimi, tutkularımı alma benden… Gitme, bırakıp gitme…
Ama o gitti çoktan. Nasıl oldu hala anlayamıyorum. Sabahki çift nerede şimdiki nerede, artık çift bile değiller… Hıçkıra hıçkıra ağlıyorum. Boğulacağım birazdan. Son nefes alışım galiba…

Bu ses, bu ses de ne? İnanmıyorum bu bu çalar saatin sesi… Ne çabuk sabah olmuş. Evet sabah olmuş ama bir değişiklik var… Sağımda güneşim, solumda bebeğim…