RESİM

• 26 Ocak 2010 Salı 10:42:25

Beyoğlu’nun karanlık ve dar sokaklarından birinde evime doğru yürüyordum.O gece yılbaşı olmasından dolayı herkez dışardaydı.Neşeyle konuşan ve kahkahalar atanların sesleri tüm beyoğlunu sarmıştı adeta.
Evime biran önce gitmek için o zamana kadar hiç geçmediğim bir ara sokağa saptım.Hızlı ve seri adımlarlar giderken,sokak kedisinin çöp kutularını devirmesiyle irkilip duraksadım.O an gözüme yerde duran kenarları yanmış eskice bir resim takıldı.O kadar ilgimi çekti ki sonunda onu yerden alıp yoluma devam ettim.
Evime geldiğimde saat tam gece yarısına 1 saat vardı.Yerden aldığım resmi incelemeye başladım.O resime bakarken aslında bir yandan da kendime şaşırdığımı farkediyordum.Niye bu resim bu kadar dikkatimi çekmişti? Üç Kişilik bir aile fotoğrafıydı.Anne,Baba ve 17,18 yaşlarında bir kız çocuğu.Üçü’nünde yüzünde bir keder,bir yenilgi ve bir yorgunluk vardı. Aslında bu yüz ifadelerine yabancı değildim.Belkide beni bu resme çekende buydu.Aynaya her baktığımda aynı ifadeleri görüyorudum kendimde.Resmi kırık aynamın kenarına taktım.O gece yılbaşıydı ve ben gene yanlızdım.Radyomun frekansını ayarladım yayları kumaşından çıkmış emektar koltuğuma yaslanıp bir yılın daha nasıl bittiğini düşünmeye başladım.Hayatımda ilk defa o gece yanlızlığıma lanet ettim.O resimdeki gibi bir ailem olmıycaktı hiç bir zaman.Şu an nasılsam öyle tek başıma ölüp gidecektim. Kim bilir cesedimi ne kadar zaman sonra bulucaklardı.Bunun gibi bir sürü düşüncelerle yeni yılı beklemeye başladım.
Artık gece yarısına 15 dakika kala birden kapının zili çalındı.Kapıyı açtığımda,yüreğim bir kuş gibi benden çıkacak gibi olmuştu.Çünkü yıllardır görmediğim üç can dostum karşımdaydılar. Büyük bir sevinçle kucaklaştık.Rakılarla mezelerle donattık soframızı.Eski günlerden,yaptığımız şakalardan,çapkınlıklardan bahsedip eğlendik.Yıllardır evimin duvarlarına sinen o yanlızlık o sessizlik yerine kahkahalar yayıldı dört bi yana.Hiç eğlenmediğim kadar eğlendim. Nasıl oldu? Nasıl buldular? bu bir rüyamı,gibi sorularla kafam allak bullak olduğu bir anda etraf sanki birden karardı,sadece kırık aynamın olduğu yer ışıldamaya başladı.O an eski resim canlamış gibiydi ve sanki o aile bana gülümsüyordu.
İşte tam bu sırada anladım ki resmi bulmam bir tesadüf değildi.O resim bana,hayatın bir şekide devam ettiğini ve umutsuzluğu kendi elimizle yok edebileceğimizi anlamıştı sanki.
Gözlerimden yaş damlaları akarak o resme uzunca baktım, yavaş bir tonla teşekkür ettim ve hiç bir zaman unutmayacağım bir akşam geçirdim.