YAKARIŞLAR 1

Küçüktum, ufacıktım..Top oynadım acıktım....
dan farklı bu yakarışlar, boşluğa doğru.
Duyanlar inansinlarki her kelimesi dogru, her kelimesinde canlı gerçekler olan benlerin yakarışları bunlar..
Bu bekleyişin sonu yoktur.
Çünkü düşmanlarının sonu yoktur...
Biri biter, diğeri gelir ardından.
Ve sen düşmanlarınla uğraşmaktan bezgin ve
kimsesiz sevginle uğrasmaya dayanamaz, öylece kalırsın...
Yalnızlığınla birlikte düşersin boşluğa.
O çok korktuğun bosluğa...
Öyle kirletirsin ki yalnızlığını,
o kirlettiğin yalnızlığını sevsinler diye, dünyanın en samimiyetsiz insanlarına,
kardeşim, diye sarılırsın...
Biliyor musun, sen benim o çok eski halimsin...

Sana bakıyorum yazılarımı yazdığım bu soğuk, bu uzak odadan.
Bana umutsuzca sevdalanmanı seyrediyorum.
Bende hiç umut yokken, beni vazgeçilmezin yapmanı seyrediyorum...
Seni seyrediyorum sevgili, seni...
Saçlarındaki kan kokusunu içime çekiyorum.
Yıllar önceki kendi kokumu içime çekiyorum...
Hayır, acımıyorum sana, sendeki kendimi özlüyorum en çok.
Sendeki o çocuk cesaretini, o çıplak sevgiyi özlüyorum.
Sendeki o kanayan, o kimsesiz, ama saf,
o tepeden tırnağa sevgiye inanan kendimi özlüyorum...
Bedelsiz, acıtmayan, hesap sormayan ve çok savunmasız bir güzelliğin vardı senin...
Duygusuzlara göre çok kolaydın. Kurbanın o doyumsuz şehveti vardı sende.
En kırgın, en yaralı insanları bile bir cellat yapardı o saf, o gerçeküstü sevgin...
Seyrederdim seni o uzak odamda,
bir şey yapamadan seyrederdim seni yazarken...