Aşkı Birlikte Acıttık

• 21 Ocak 2010 Perşembe 12:40:13

__Bir gün bitiminde karşılıklı bir aşkı acıttık ... Sevgi ile kavuşturduğumuz ellerimizi, bir elveda dolusu gözyaşı
kadehinde tokuşturduk.Son kez dinlediğimiz şarkıyı bilmem sen de hatırlıyor musun?
Sen de benim kadar gerçekleri görüyorsun... Kısaca... "Biliyorsun(du)" Sezen aksu, söylüyor ve biz dinliyorduk... Yağmur bizden önce hazırlanmış olmalıydı ki; durmadan ağlıyordu. Biz ise ağlamamak için çabalayıp, sık sık yutkunuyorduk...

Aniden içerideki sessizliği bozan bir çocuk sesi duymuştuk, yan dairedeki komşunun kızı Meltem, annesine seslenmişti... O an gözlerimizdeki karanlık, minik bir tebessümle aydınlanır gibi olmuştu... Ya da ben öyle algılamıştım.
Susuyordum, susuzluğumu biliyordun. Ben de suskunluğunu anlıyordum. Üzüntü ile tırnaklayıp, kanattığım avuçlarımda acı hissetmiyordum.

Hıçkırıklar düğüm attıkça, duvardaki tik taklı saate bakıyordum. Zaman bir anın bıçağı da, ilacı da olabiliyordu. O arsız sessizliğimizi de seviyor olmalıydık ki;ikimiz de mumyalanmış ölüler gibi , kıpırtısızdık...
Yağmur arada bir diner gibi soluğunu kesiyordu... Kanapede dizlerimi çeneme, bakışlarımı gözlerine çevirmiştim. O an içimden "gitme. ne olur gitme!"diye haykırıyordum...

Sen, karşımdaki kanapede oturuyordun. Boynun öksüz bir çocuk gibi sol omzuna doğru düşmüştü. Güzel günlerimize ortak ettiğimiz oyuncak ayıyı, ellerinle sıkı sıkıya tutmuş ve transa girmiş gibi bakışlarını ona çevirmiştin...
Oysa hep "ne çirkin bu yahu" deyip sırf kızdırmak olsun diye önce kulaklarını çekiştirir, ardından da kucağıma fırlatırdın...

Yağmur dindi, gitmeliyim," dediğin an yüreğim ağzıma gelmişti. Gürültülü çarpıntı iliklerime kadar ulaşınca, bayılacağımı sanmıştım. Oysa sen yüzüme bile bakmadın, haklıydın aslında... Baksan gidemeyebilirdin...
Baksaydın kal diyeceğimi de biliyor olmalıydın ki; antrede yağmurluğunu sırtına geçirmeden acele ile ayakkabılarını giydin.

Anahtarları elime uzatmakla, portmantonun üzerine bırakmak arasında bir tereddüt yaşadın.
Boğazını temizlercesine öksürdün ve titreyen sesinle yüzüme bakıp" Yaşattığın tüm güzellikler için sana minnettarım, şunu iyi bilmeni siterim ki...

Ömrümde tanıdığım en güzel varlık, en... En..." Neler dediğini duymuyordum ki... duymam için bana tokat atman gerekliydi. Belki de kulaklarımın zarını patlatıcaya dek , eskiden olduğu gibi " Seni senden daha çoook seviyooorumm! Diye yürekten haykırman gerekiyordu.

Sevmek, aşık olmak ne de güzeldi... En kötü sesi bile sevebilmek. Gürültüyü iliğine kadar hissedip, hiç şikayetlenmemek... Sonra gittin, istediğince doyurdun öksüzlüğümü... Sen gittikten sonra, sana ait her şeyi bir karton kutuya doldurup, sandık odasına kaldırdım...

Bu arada çileme hamile kaldığımı öğrendiğimde, hiç sevinmemiştim. Annem arada bir durumumu sormak için geliyordu.
Hiç kimseyi görmek istemiyordum. Sadece senden peydahladığımla yaşamak, bana daha doğru geliyordu. Gün geçtikçe büyüdü , içimde büyüdükçe de acıttı.

Tıpkı senin gibi. Çilem de beni ağlattı, gündüzüm geceye karışmıştı. Onunla bir başıma yaşadım. Büyüdükçe benden uzaklaşıyordu. Aramıza sen mi giriyordun, yoksa zaman mı beni yalnız bırakmıyordu. Bir gün o da karşıma geçip gitmek istediğini söyledi... İşte o gün anladım, tıpkı sana benziyor olduğunu.

Fakat bende bir huzur oluşmuştu. Hiç de üzülmedim. Gidene dur demenin ya da çok yalvarmanın bir anlamı olmadığını anlamıştım. Onunla, o dost olan zaman ile anlamıştım. Duvardaki tik taklı saat benim en iyi dostum olmuştu. Ona tüm sırlarımızı anlatmış, senden geriye kalan çilemle neler yaşadığımızı sadece o görmüştü. Ve hiç bir doktorun iyileştiremiyeceği bir hastalıktan kurtarmıştı.

Şimdi ondan başka dostum yok. Seni de çoktan unuttum. İnan ne sesini, ne de başka hiç bir şeyini özlemiyor, hissetmiyorum. Bugün ne yapacağım biliyor musun... Hayata yeniden merhaba diyeceğim ve senle tükettiğim sevgiyi, bir başka kalple yeniden üreteceğim. Bugün hayata yeniden yeşereceğim...

----------------------

Nurcan Talay
10.07.2008