Seni özlemeyi kaybetmek


Deli gibi çalışmaya başladım, buna mecbur kaldım. Seni unutmayacağımı umarak. Unutmadım da zaman zaman, unuttuğumda düştüm dibine kuyunun, oysa seni özlediğimde seni sevdiğimi hissettiğimde çektiğim acıdan dipsiz kuyulardayım sanırdım. Yanılmışım. Seni özlemekmiş mutluluk, sana kavuşmak değil, seni sensiz sevmekmiş huzur, seni görmek değil.

Peki böyle yaşıyor muyum? Yaşamak seni unutarak! Yaşamıyorum. Aklımdan çıktığın anda kuru bir yaprak gibi soluyorum. Nefesim sensin, ruhum sen. Seni unutunca bedenimde gömülü kalıyorum. Gömülmeden çürüyorum. Seni şimdi, şu anda özlüyorum. Özledikçe diriliyorum. Bedenime can oluyor, damarımda akıyorsun. Gözlerimden akan yaşın sıcağında Var oluyorsun. Sana özlemimi hatırlayınca kuyulardan çıkıyorum. Gecelerim gündüze dönüyor, hayattan haz alıyorum. Seni zikrettiğinde kalbim, Varlığımdan geçiyorum.

Seni sana anlatırken kendimi kaybediyorum. Deli gibi çalışırken kendini unutturma diye senden yardım istiyorum. Sana yalvarıyorum.



Seni senle paylaşmak


Sadece senle meşgul olmama izin vermeyen bu dünyayı sevmiyorum. Öylece durup; günlerce aç susuz hareketsiz uyumadan seni düşünmek isterdim. Sadece seni. Senle her an beraber olduğumu bana benden yakın olduğunu bildiğim halde hem de. Cahil olmamam seni özlemememe yetmiyor ne yazık ki. Ellerim buz kesiliyor ayaklarım keza sana yazarken. Sanki santim santim kanım çekiliyor, milim milim ölüyorum.

Ölemiyorum affet beni. Oysa ne çok isterdim daima seni düşüneceğime imkan verecek başka bir aleme göç etmeyi.

Biliyorum bu dünyada sürekli acı çekiyormuşum gibi bir anlam çıkıyor bu sözlerimden. Oysa hiç ilgisi yok. Seni zikrettiğim hangi dakikam cennet değil? Cehennem seni ötelerde aradığım dakikalardaydı.. Cehennem düne hayıflanmalarımda yarına beklentilerimde.. Cennet şu an seni sana anlatırken varlıktan soyunmak ve seni sevmek özgürce. Kimseyi incitmeden incinmeden ve gece solmadan penceremden…

...nil’in...