Hiç korkmadım ölümden. Azrail’in soğukluğu, buz gibi nefesi beni hiç ürkütmedi. Emanet olan ruhun teslimi gördüm son nefesi. Zamanı geldiğinde “Buyur” der ve “Bedeni toprağa bırakır gideriz” diye düşündüm.

tek korkum sevdiklerimin ölümüydü.
sizde nisan da olan bizde kış aylarıydı babaannem,amcam,babam,dayım ,annem...
kışları sevmemem üşümem çokça bundandır sanırım.
sonra bir gün arkadaşımın biri kızını kaybetti.onun yerine koyamadım kendimi.hep empatiyle yaklaşmıştım insanlara .
bu konuda empati kuramadım.yapamadım.ve neye dua ettim bilirmisiniz.sıralı ölüme.rabbim verdiği emanetini alacak bir gün
ne olur sıralı olsun . geldik gideceğiz.hatta hazırız bile yarım asır dile kolay
:))
teşekkür ederim paylaşımınıza
sevgi ve saygılarımla

Nisan ayı ,en sevdiğim aylardandır, kızım nisan ayında doğdu.


Nisan ayında sevdiklerinizi arka arkaya kaybetmenize inanın çok üzüldüm...

Güzel ve anlaşılırdı yazınız.

Selamlar saygılar

Ölümleri aylara yüklemek hiç düşmemişti aklıma.Her ayda ölmek zor elbette.
Ama irkildim yine de.Nisan ayını çok sevdiğimden belki de.
Kızım olsa adını Nisan koyacaktım.Nisan'da ölmek istemem mesela.

Son tahlilde;
"Bu duygulardaki hayatı ne mi yapıyorum? Hiç bir şey! İstemiyorum böyle bir hayat ben!
Çizdim! Oynamıyorum!"

Ben de oynamıyorum.On puan.
Selam saygı.

Ne yazacağımı bilemedim,yazmaya da zorunlu hissettim kendimi...Ölüm...Bana tanıdık gelen tek gerçek...Öyle çok sevenim toprak altında ki...Ateş düştüğü yeri yakıyor ve bu duyguyu tadan anlıyor...Hayat yozlaşıyor,insanlar yozlaşıyor,duygular yozlaşıyor...Siz nisanı çıkarın takvimden,ben ağustosu...Başsağlığı dilemeyeceğim, dediğin gibi amacınız başsağlığı mesajı almak değil,sizi çok iyi anlayabiliyorum...Bundan sonraki hayatınızda olabildiğiniz kadar mutlu olmanız dileği ile...Sevgi

Bu yazı benim içimi acıttı. Gerçekten de, ateş düştüğü yeri yakıyor. Aynı yıl, hem annemi, hem kardeşimi, hem de babamı kaybettim. Benim de onların arkasından gidesim geldi. Sanki dünyada yapayalnız kalmıştım. Hiç kimse, benim acılarımı benim gibi yaşamadığı gibi, yaşadığım acıya saygı bile duymayışları, beni öldürüyordu. Bir de, sizin anlattığınız olay, gerçekten çok vahim. Biz en yakınımızı, canımızı kaybetmişiz, onların kazanacakları parayı düşünmeleri, insanı bir kez daha öldürüyor. Bu gün okuyup da, güne yakıştırdığım ikinci yazı bu. Tebrikler... sevgiler...

Bu yazı benim içimi acıttı. Gerçekten de, ateş düştüğü yeri yakıyor. Aynı yıl, hem annemi, hem kardeşimi, hem de babamı kaybettim. Benim de onların arkasından gidesim geldi. Sanki dünyada yapayalnız kalmıştım. Hiç kimse, benim acılarımı benim gibi yaşamadığı gibi, yaşadığım acıya saygı bile duymayışları, beni öldürüyordu. Bir de, sizin anlattığınız olay, gerçekten çok vahim. Biz en yakınımızı, canımızı kaybetmişiz, onların kazanacakları parayı düşünmeleri, insanı bir kez daha öldürüyor. Bu gün okuyup da, güne yakıştırdığım ikinci yazı bu. Tebrikler... sevgiler...

Yazı hak ettiği tüm övgüleri toplamış. Söylenecek bir söz kalmamış. Tam puanımla, Saygılar.

Ne denir böyle bir yazının sonunda ? İnsanlığın düştüğü durum mu, sizin hayâl kırıklığınız mı, yoksa anlatma beceriniz mi ; hangisi önemli bizim için ? Tabii ki insanca duygularınız. Yenilmeyin lütfen ve pes etmeyin insanlığınız adına ! Biz utanırız o insanlığını yşitirmiş olanların adına.

İki cümle kuracağım. Günün yazısı olmaya layık bir yazı...10 puanlık...

Tebrik ederim.

Ölüm tarihlerinin aynı ayda ve gün aşırı olması ilginç. babanız da “Nisan geliyor” geliyor diye endişelenmekte çok haklıymış ve içine doğan o nisan günlerinden birinde de kendisi vefat etmiş. mekanı cennet olsun!
İnsanlar artık çok duyarsız... Hep, bana, bana! diyorlar halbuki dinimizde hiç öyle şey var mı? Ateş düştüğü yeri yakar! peygamber efendimiz, bir gün bir yerden geçerken ağlayıp dövünen bir kalabalık görmüş, sormuş: Ne oldu? diye. bir ana genç yaştaki oğlunu kaybetti herkes ondan ağlıyor demişler. Aradan aylar geçmiş. Bir gün efendimizin yolu yine oraya düşmüş, bakmış ki kalabalıktan eser yok ama 'ana' hala aynı yerde ağlıyor. O zaman: ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar demiş. Ne de doğru demiş ama...Başkalarının acısı bazen karşıdakilere su harıltısı gibi geliyor derlerya gerçekten çok doğru ama ne olursa olsun en azından bunu acı günlerinde karşıya yansıtmamak gerek...

çok çok güzel bir yazıydı.
saygılarımla...

harikasınız yazarım....

şu mübarek Müminler bayramında, ihya olduk inş...

Rabbimde sizi ihya etsin...


kutladım çoook...duamla....hayırlı cumalar diliyorum....

bu yazı bana bir şeyi daha iyi hatırlattı

ATEŞ DÜŞTÜĞÜ YERİ YAKAR

babamı kaybettiğim zaman, güya başsağlığı dilemeye gelmiş arkadaşlarımın, kahkaları, giyimleri ve makyajları çok üzmüştü beni, demek böylesi de oluyor taziye dilemenin diye düşünmüştüm. İşte bazıları da böyle bir düşüncesizlik içinde

Geçmişlerinize, geçmişlerimize Allah'tan rahmet diliyorum


güzeldi anlatımınız, bizden di hepimizdendi

kutluyorum yürekten

saygılarımla

merhaba...
üzülme, başkalarına odaklı şekillendirme hayatını, sen ol, kendin ol, kendini bil… Neden okuyorsun, nelere çalışıyorsun? Ölünce gözüne ve ağzına dolan toprak yığınlarından başka seninle birlikte kişiliğin girecek mezara, yaptıkların ama bir de, ve en çok da nasıl bir insan olduğun… O yüzden kendini bil.
"İlim ilim bilmektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin
Ya nice okumaktır"
yukarıdaki yazıyı biryerde okumuştum,sanırım hayatımızda başkalarının ne yaptığıyla ne dediği ile çok fazla alakadar olup kendimizi üzüyoruz...tüm ölmüşlerinize Allah'tan rahmet diliyorum nur içinde yatsınlar..
saygılar
eflatun

Değerli kalem..

Eğer Ölüm olmasaydı ne olurdu...!
Hz. Süleyman(AS) "peygamber" ALLAH teala ona eğer isterse ölümsüzlüğü ihsan edebileceğini buyurur... Hz Süleyman malum tüm yaratılanlara hükmetme özelliğine yetkisine sahip Peygamber... ve tüm canlıları toplar onlarla istişare eder... her canlı fikrini söyle... hemen hemen hepisi ölümsüzlüğü tercih etmesini telkin eder.. sadece Baykuş Karşı çıkar...! ve nedenini sorar...
Baykuş... Aynen şöyle der Ya Süleyman sen yaşlanacaksın yeni gelen nesillerin oyuncağı olucaksın... sana hakkettiğin saygıyı göstermeyecekler Tarihi bir eser gibi seni görecekler.. sen bu sevdandan vazgeç...!

İnsanoğlu elinden geldiğince..gerçek hayata yol alma zamanı geldiğinde arkasından iyi şeyler bırakabilmeli..

Yine çok güzel bir yazı ...yüreğinize sağlık...Saygılarımla..

Ölümün soğuk yüzünü ilk babamda yaşadım. Hiç bir ölüm yıkmamıştı onun yokluğu kadar. Ama....
İlk mevlidinde bir taraftan Kur'an-ı Kerim okunurken; diğer taraftan bizim acımızı paylaşacaklarına dedikodu yapanları görünce anladım. Ateş sadece düştüğü yeri yakıyormuş.
Mükemmel kaleme alınmış bir yazı.
Sizi okumayı bu yüzden seviyorum işte; anlatmak istediğinizi mükemmel anlatıyorsunuz ve o duyguyu veriyorsunuz.

Okunası satırlardı.İçten yazılmış bir duygu sağanağı. Bende Necip Fazıl'ın bir şiiriyle duygularınıza katılamk istedim.Selam ve saygı ile
“Evet, ben, bir kapalı hududu aşıyorum;
Ölen ölüyor, bense ölümü yaşıyorum!”

tuhaftır hep şunu sormuşumdur kendıme, ölümün mutlak bir sonuç olacagını ve zamanı gelınce kutsal kıtaplarda soylendıgı gıbı her nefs'e ugrayacagını, en yakınımızdakılerde olacagını bıle bıle nasıl oluyorda çıldırmıyoruz....
guzel bır yazıydı yuregınıze saglık. dostcakalın..

Tabi ki, bu duygu dolu yazıyı okuyunca insan "Nasıl bir yorum yapsam" diye düşünüyor. Öncelikle babanıza Yüce Yaratıcı'dan gani gani rahmet diliyorum. Bu arada "Ölümü" menfaat olarak görenleri kınıyorum. Ölümden korkmamanıza gelince...Size katılıyorum. İnsan eğer doğru ve güzel yaşamışsa korkmamalı. Ölmek, yani yeniden doğmak. Hepimiz için kaçınılmaz son. İşte, bir merhabayla başlıyor hayat ve bir elvedayla son buluyor, araya ne sığdırırsak. Toprağa konulduğumuz kefen, tıpkı bir ipek böceğinin kozası gibi. Zamanı gelince o kozadan, yaptıklarımıza göre ya rengarenk kelebekler gibi çıkacağız, ya da simsiyah bir yarasa görünümde. Ya da ölümle toprağa düşen bir tohum gibi olacağız, zamanı geldiğinde hak etmişsek kardelenler gibi bembeyaz alnımız dik çıkacağız cennete, ya da günahlarımızla birer kırmızı gelincik gibi açacağız cehennem ateşinde ... Ölümün getirdiği tek üzüntü sanırım yakınlarımızdan br süreliğine de olsa ayrı kalmak. Çok ama çokanlamlı yazınız için sizi Tebrik ederim.

Bu kalem daima okunur.

Kalite bir yazı okudum.

Tebrikler.

Tam Puan.

Saygı ve selamlar.

Bir yazı yazmıştı Can DÜNDAR." Kendi ölümümü gördüm ve gizlice izledim "

"Kendi ölümümü gördüm. Ben beyaz kene içinde giderken önce annemim haykışlarını gördüm içim yandı, ardından çocuklarım geliyordu baş ucuma. B"aba neden bıraktın bizi, bizim çok ihtiyacımız vardı daha sana" diyerek ağlayışlarını görünce bir başka parçalandı yüreğim, Eşim siyal elbiseler içinde gözleri yaşlı, " can yoldaşım nasıl bırakabilirsin beni" diyerek ağlıyordu. O zman btün bedenimin yaralar içinde kaldığını hissettim. Mezara konduğumda, sevenlerimin nasıl bir acı içinde olduklarını görünce. bedenimin paçalandığını duydum. O zaman vaz geçtim sevdiklerimden önce ölmekten. O zaman ben yaşamalıyım ve sevdiklerim ile birlikte olmalı, onlara acı çektirmemelyim diye düşündüm" diyordu.

Zamanımız gelince öleceğiz ama neden bu ölüm erken olsun. Hep bu soryu sormuşumdur kendime.

Yine güzel ve yine anlamlı idi yazınız. Ölüm ne olursa olsun ürkütücü geliyor bana. Saygılar