Bütün gece seni düşündü, uyuyamadı.
Sık sık kalktı pencereden içeri sızan mehtabın ışığına baktı.
Seher yıldızı görünüyordu. pencere açıktı. Gökyüzüne uzun uzun baktı,
ve parlayan yıldızları tanımaya çalıştı. Birden kafasını avuçlarının içine aldı.
Giden sevgiliyi düşündü. Saat üçe yaklaşıyordu hâlâ kapının zilini bekliyordu.
Oysa onu mutfak penceresinin önünde geçerek,giriş kapısına gelmesini,
ne çok istiyordu. Bir ara kalktı yatak odasına girdi. Zeki Müren’den bir şarkı dinlemesini
öylesine istiyordu ki, bu gecikmenin nedenine hiç bir anlam veremiyordu.
Ah ilk gözyaşım, ilk sevdam nerede kaldın, sen gelmeden gözlerime uyku girmiyor.
Yatakta döndükçe her geçen saniye bir diken olup batıyor tenime.
O kör olası fantazi düşünceler, seni senden çıkartalı evimizin, sevgimizin huzuru kaçtı.
Seni bir kez de olsa evden ayrıldığını görmek yerine ölmeyi tercih edeceğimi nerden bileceksiniz.Sen benden gizlediklerini ne kadar saklarsan sakla, ben içinizdekini,
hissederim diyordu. Her şeye rağmen o giden sevgiliyi seviyordu.
Bilmem ki dedi. Hangi derdimi anlatayım? Hangi ihanetini gizleyeyim?
Tam da her şey yoluna giereken, çekip gittin. içimdeki yangınlar alev alev,
kime sığınsam, kime içimi açsam olumsuzluklara serilip,düşlerden sıyrılırken...
öyle çok ağladım ki. Çocukca bir yalnızlıkla. Ne giden sevgili geri döndü,
ne de ben, ben oldum. Ağladım. korkuyla, sitemle.

Senin dolaştığın sokaklarda
ne gökyüzünde bulut kalmış
ne kadehlerde Ege mavisi
öfkesi uzun dalgalarla boğuşan güzel
bunca hüznü niçin bıraktın,
dönde bak!
martılar devam ediyor uçmaya
bunu dalgaların hışırtısından anladım
sen gittin, ben hâlâ
denizin kıyısında gölgeni arıyorum.




Nuri Dağdelen
Özdere/İzmir
13.1.2010