NEDEN KÜFREDİLİR?
Bazen bazı olaylar karşısında insanlar, acze düşer. Bu acizlikleri esnasında kimisi duaya sarılır, kimisi de içindeki öfkeye yenilerek küfre sarılır. Bu küfre sarılma esnasında dikkat çeken bir nokta vardır ki o da hiçbir bayanın zor durumda kaldığında küfür etmemesidir. Eğer zor da kalan bir bayan küfrediyorsa ona toplum katında iyi gözle bakılmaz. Çünkü o, ağzı bozuk biridir, toplumun koydu kurallar içerisinde küfür edemez. Ettiğinde de dediğim gibi “kötü bir kadındır.”
Peki bu durumda küfür eden erkeklere ne diyeceğiz?
Başta söylediğim gibi aciz kalan insanın karşısında iki yol vardır:
1. Dua etmek (sabır göstermek)
2. Küfür etmek (aceleci davranmak)

Aciz durumda kalan erkek, “erkek” olduğu için daha doğrusu toplumda güçlü göründüğü ve gücüne gölge düşmemesi için acziyetini saklamanın en güzel yolunu bulmuştur; “küfür”. Çünkü erkek bu noktada acizdir, elinden hiçbir şey gelmemektedir ve bunu yanında bulunan herkes farkındadır. Bu farkındalığı bozmak, dikkatleri başka yöne çekmek ve “ne kadar da aciz ve çaresiz olsam da ben erkeğim” “güç bende!” gösterisini yapabilmek için tek silahı olan “küfüre” sarılır.
Bu sarılma, onun “erkekliğini” kurtardığı gibi yanında bulunan diğer erkeklere de “gücün kendinde!” olduğunu bir kez daha göstermiş olur.
Hatta bir erkek çocuğunun “erkek” olduğunu ispatlayan yollardan biri de güzel küfür edip etmediğidir. Bazı aileler de görürüz; “ hadi oğlum, bir küfür et de duyalım” gibi şakavâri laflar aslında çocuğun daha küçük yaşta “erkek” olduğunu kavraması ve zaman içerisinde bu küfür geleneğini sürdürebilmesi için küçük bir eğitimdir. Çocuk böylece büyüklerinin yanında küfür edileceği gerçeğini kavramış olur ve büyünce de rahatlıkla ulu orta küfür etmenin tadını çıkarır.
Küfür geleneği böylece arkadaştan arkadaşa, babadan oğla aktarılarak gelenek içerisindeki yerini alır.
Ki bu tarz düşünenler içinde gelenekte yerini almalıdır. Yoksa “erkek” erkek olduğunu nasıl ispatlayacaktır?
Son söz, küfür acizlerin saklandığı bir saklambaç oyunudur. Bulan, bulanı sobeler.