Sonsuza dek, dolu dolu ve beklentisiz sevebileceğim insanlar edinmeliyim.
Mekansız.Şekilsiz.Zamansız.
Benden olmayan ’birileri’ sürekli bırakıp giderken, ben sonsuza dek anılarımı paylaşabileceğim, hayatımı kırışabileğim insanlar edinmeliyim.

Yoldaş!
Seni seviyorum.
Bu ana dek kaç kişiye daha onları sevdiğimi söyledim,bilmiyorum.Ama hepsi de gitmeme, onları unutmama izin verdi. Hiçbiri tutmadı! Sahiplenmedi.
Tut!Öğret!Götür!Kendinle bağla beni..
Gitme ve kabullen,
İçinde tut,
Sahiplen beni...
Bütün diğer sevgi(li)lerimi unuttur bana; bir başka türlü sev beni.
Affet, öp yaralarımı ve iyileştir,
Kabullen, içine sok tenimi.
Uzaklaşmak istediğimde izin ver, yanlış yapıp sakatlandığımda yine aç kapını; içeri al beni.
Dönebileceğim, sığınabileceğim, tutunabileceğim, sorgusuz ve sonsuz bir yan, bir ev yap kendini.
Bağırma,kızma, böyle kabul et beni.
Tut;olduğum gibi, olduğun gibi..
Huzur dolu hayaller, gelecek planları ve tutunma gücü ver...

Kurtar beni.