Şizofren Ruhum (Deneme)

• 13 Ağustos 2007 Pazartesi 15:56:58

Sonbahar...
Bir başkadır...mevsimlerin en hüzünlüsüdür benim için sonbahar.
Benim için gerçekten son bahar mıydı sonbahar...
İsterdim ki sevgili, bu baharı ve bundan sonraki bilmem kaç baharı birlikte yaşayalım seninle..
İsterdim ki ağaçların hüznünü birlikte paylaşalım.
Doğanın ağıtına birlikte kulak verelim.
Bulutlarla birlikte ağlayalım, yapraklarla birlikte ölelim.
İlkbaharda tekrar dünyaya gelelim en neşeli halimizle.
Ama sonbahardı bu mevsim, benim son baharım.
İsterdim ki cümlelerimde artık hüzün olmasın.
Hep kahkahalar atalım, hayata bu sefer de biz çelme takalım.
İsterdim ki seninle dünyaya bir dönme dolaptan bakalım. Eğlenerek, herşeye yüksekten bakarak, kimi zamanda korkak bir
heyecanla yüreğimizi tutarak.

’Bugün bir başka baktın sanki yüzüme,
Sanki için için ağlıyor gibisin
Pek kulak verme kendin olsan bile bazen sözüne
Sanki kulaklarımı çınlatıp anıyor gibisin’

Seni düşünmek bile aydınlatıyor karanlık odamı.
Üşüyorum..
Rüzgarın uğultusunda sesini arıyorum.
Kalbim çok geçmeden seni buluyor..
Her zamanki yerindesin yine, damarlarımda dolaşırken yakalıyorum seni.
Can damarımdan kalbime akıyorsun sürekli.
Sıcaklığını hissediyorum.
Canım yanıyor...
Penceremden doğanın yavaş yavaş ölüşünü seyrediyorum.
Güneş heyecanını kaybetmiş. Hükmü yok artık hücrelerime.
Kendimi güneş gibi hissediyorum o an.
Sıcaklığı kaybolmuş, heyecanı yok olmuş, kendini bile ısıtmaktan aciz, hücrelerine bile hükmü geçmeyen bir zavallı.
Pencereden bakarken bir şeyi fark ediyorum, dehşetle ürperiyorum.
Artık dünya mavi değil..Mavi değil...
Bunu fark etmemle birlikte kırılan bir kristal gibi parçalanıyor kalbim. Her bir parçası içimi dağlıyor.
İçimden ılık bir kan damlıyor. Canım daha bir yanıyor..
Maviyi kaybediyorum.
Son umut kırıntımı da kaybediyorum.
Seninle tanıdım maviyi sevgili.
Mavi sevdamın rengiydi.
Mavi yüreğimin sesiydi.
Mavi hüznümdü.
Mavi dünyamdı.
Mavi huzurumdu.
Mavi sendin...
Sen maviydin.
BEN MAVİYİ SEVİYORDUM.
BEN SENİ SEVİYORDUM.
Mavinin gözümün önünde yok oluşuna dayanamıyorum.
Gözlerimi kapatıyorum.
Açtığımda herşeyi farklı görmekten korkuyorum.
Açmamalıyım gözlerimi..
Açmamalıyım.
Gelişini duyuyorum.
Yerimden kalkıp, boynuna atılmak, “Bak gördün mü artık mavi yok, sevdamız yok” diye haykırmak istiyorum.
“Mavi benim hayatım, mavi benim hüznüm, alma maviyi benden” demek istiyorum.
Diyemiyorum.
Kalkamıyorum yerimden..
Gözlerimi açamıyorum...
Sesini duyuyorum.
Titrek ve ürkek sesini.
Ellerini saçlarımda hissediyorum.
Yüzümde nefesini duyuyorum.
Kokunu çekmeye çalışıyorum içime..beceremiyorum..
Sıcaklığın çekiliyor tenimden...
Damarlarımda artık akmıyorsun...
Sesin aynı mavim gibi kayboluyor yavaş yavaş...
Aynı mavim gibi kayboluyorsun..
Karanlık...
Ben karanlıktan korkarım..
gitme...bırakma beni..
gitme..

Yitik bir sevdaydı yaşanan
Kırık ümitler içinde filizlendi
Yıkık dökük hayallerle can buldu
Ve maviyle birlikte yok oldu
Güle güle sevdam..
Güle güle mavi..

Her bitiş, bir başlangıçtır aslında.
Farklı bir mekanda, farklı bir zamanda.