KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
MESAJLAŞMAK
Fransa’da yaşayan sevgilimle kurduğum en uzun iletişim mesajlaşmak(sms) oldu.
Yılda en fazla iki kere gelen bir sevgiliyle utancını bile gidermek zordur.Zaten koca 2 yıl böyle geçti.
Sonra,artık birbirimize aşkım,sevgilim,salak,manyak demeyi başarabildik.Belki garip gelebilir ama onun yanındayken,onunla mesajlaştığım kadar heyecanlı ve mesut değildim.Mesajlaşmak,aşka dair yapabildiğim en başarılı iş diyebilirim.Benden utangacını tanımıyorum.
Dediğim gibi;2.yıl ancak birbirimizle konuşmaya başladık.Ama ben tatmin olamadığım için(o da...)sırf yazışmaya çevirmiştik bu ilişkiyi.
Koskoca 2 yıl mesaj yazmak.Bir düşünün...(parmaklarda oluşan hastalıkları...)
Henüz telefonum bile yoktu onunla çıkmaya başladığımda.Zaten kendimde bir suçluluk duygusu hissediyordum ona karşı.Ne bir laf edebiliyordum,ne de
dokunabiliyordum.Kendimde hissettiğim bu eksikliği,onun,"bare telefon numaranı ver!"deyişinden sonra tamamladım.Bir
kaç hafta bir bakkalda çalıştıktan sonra bu işi çözdüm.Numaramı da verdim.Başladık yazmaya...
O bana,ben ona neler neler diyorduk.Neler neler oluyordu içimde...Elimden telefonu düşürmüyordum.Kulaklarımda hep mesaj sesi yankılanıyordu.1-2
haftada çözdüm bu telefon olayını.Artık heyecanla,gelen mesajları okuyor,cevabını gözlerim kapalı takır tukur yazabiliyordum.Meğerse o da yazarak kendini daha iyi ifade edebiliyormuş.
Öyle hoşuma gidiyordu ki,ona mesaj yazarken şiirlerimi karıştırmak.Artık hayatım sms olmuştu.
Aklımda sevgilimden ve telefonumdan(ona yazacağım mesajlardan)başka birşey yoktu.Ama taki,ondan gelen bir mesajı şaşkınlık ve üzüntüyle okuyana dek!..
Bu ayrılık,mesaj yazamamak,hayatımda kocaman bir boşluk oluşturdu.Ailem de bunun farkındaydı.Artık yemek masasına cep telefonumla gelmiyor,
tuvalete onunla girmiyor,sabahlara kadar elimde o olmuyordu.Birkaç gün denedim sabretmeyi.Fakat olmadı.Kulağımda her an mesaj melodisi çalıyordu.
Parmaklarım mesaj yazamamaktan huzursuzlanıyordu.Psikolojileri bozulmuştu benim gibi.En sonunda bir çare buldum:Bir erkek arkadaşıma mesaj atıyordum.Zırt pırt her dakika onu abuk subuk konularda rahatsız ediyordum.Ama iyi gelmişti.
O benden kesin bıkmıştı.Bense mesaj yazmaya kavuşmuştum sonunda...
"Sevgilim şimdi 2. el bir telefon gibi başkasının elinde.Yeni sahibi çoktan silmiştir gelen ve giden kutusunu.Fakat silinemeyen öğeler?..
YORUMLAR
dost son sözüne ne diyebilirim ki?--- 'fakat silinmeyen öğeler'
Çok samimiçok içten bir paylaşım.Bazen teknolojiye kızıyoruz ama telefon ve msn utangaç aşıklar için bulunmaz bir fırsat.Ne yalan söyleyeyim.Keşke bizim zamanımızda da böyle şeyler olsaydı diye düşünmüyor değilim bazen.
Düşüncelerini yazarak anlatma konusunda hemfilkirim.Bazı insanlar yazmayı eziyet olarak görüyor.Bizim gibi insanlar içinse bu bir nimet.
Finalin muhteşemdi .Kutluyorum.
