Kişinin gerçeği, gerçeğini yazanı okuması bile güzel.
Bundan yoksun olmak acı.


glenay tarafından 12.11.2021 16:51:38 zamanında düzenlenmiştir.

Kişinin gerçeği, gerçeğini yazanı okuması bile güzel.
Bundan yoksun olmak acı.

"Gerçeğim"in özlemi; sevgiliye çağrısı...
Yok yok; sevgilinin sevgisindeki gerçeğe çağrı. Varlığının gerçekliğine çağrı.
Aslında "çağrı" da değil: Aslında belki de olmayan bir gerçek yaratmak ve o gerçekte kendini bir yere oturtman; var etmek. Yani "ben varım, gör beni, duy beni, sev beni"yi detirtmek o özlenen sevgiliye.
Peki O duyuyor mudur? Görüyor mudur? hıssediyor mudur? belki hepsi de var. Ya da yok hiç bir zerresi. Objektif bir kanıya varmamız olası mı; mümkün mü?

Bilinçli ya da bilnçsiz. İstemli ya da istemsiz uzak kalmayı tercih etmek de var işin içinde...
Ne çetrefelli bu sevmeler? Karşılık bulmamaları; çekilen acıların renkler, kıvamı, süreci ve sonuçsuz kalması... ne çok yıpratıcı, değerli Yazarım.

Yazar ne dokunaklı ifade etmiş her bir sözcüğün gücünü ve seçkinliğini. Ve metaforların karekterlerini, yükümlülüğünü... Kısa ve şiirsel yazarak vurguları hançere dönüştürmek sanatı; Ve o ıcıyı okuyucunun göğsünde hissettirme yetisi; ustalığı ve birikimi...
Hani, her bir sözcüğü bir yudum su kılmak sussuzluğun dayanılmazlığında ve hayata geri döndürmek adeta... Karanlıkta seçemeyen gözlere ışık tutmak, misali...

Özlemiştim bu mahir kalemin tılsımını. Okurken her bir kelimeyi, cümleyi duyumsayabilmeyi peşi sıra gelebilecek olan yan cümleylen olan muhabbetini.
Ve soluksuz kalmayı hemhal olmuş satırların aralarında... Ve yine yaklaşırken metnin sonuna, "n'olur bitme"yi detirten edebi üstünlüğünü, teninde hissedecek kadar güçlü oluşunu duyumsayabilmek.

Tüm yazılarında da karşılaşıldığı gibi, bu eserde de ruhuma şavkıyla inen çok sayıda ifade var "koynuma" alıp da gitmek istediğim...
Örneğin:
"Sen gerçeğine değdiğimde, dinginlik, umarsızlık kaplıyor içimi, karıncalar basıyor usumu. Bilmediğim bir ilacın tüm bedenime yayılıp, bedenime sensizlikten gelmiş her sayrılığı sağalttığını hissediyorum. Saatlerce böyle kalabilirim. Hiç ayrılmak istemez benliğim."
Tezatlıkların ve umudun anatomisi gibi...
Ve
"Sevdikçe hırpalayışını, sözcük kalburlarında eleyişini, ayıklayışını hayatından beni."
Aşkın, gözünün içine baka baka acımazılığıyla sırtını dönüp gidişinin tasviri gibi, kanımca.

Var olsun mahir kalem; var olsun değerli Şairim, Yazarım.
Mekanınızda eksiksiz olsun sıhhat ve sevi.

Çok teşekkürler verdiğiniz öğretici duyguya.

Bakı selamlar, sevgiler ve çokça saygılarımla.

tesadüfen okunan bir yazı tarafımdan, ne güzel anlatmışsınız "Gerçeğinle bir ömür yaşamak, gerçeğinle hiç karşılaşmadan. "

Sanki gerçek bir yaşamın acı sahnesini izlettiniz bana. Superdiiiiiii.

Tebrikler, sevgilerimle...

bu yazıyı daha önce okumadığıma şaşıyorum, ne kadar güzel ifadeler bunlar! sanki söylemek istediklerimi ifade edememişim de onları biri benim adıma söylemiş gibi hissediyorum, ortak duygulara etrcüman olmuşsun demek ki, çok güzel, devam...

Bir ağaçta salınan pul pul yapraklar kadar çoğul aşk.. Taze ve serin biri, diğeri mutedil bir renkte, bir başkası ağacı çoktan terk etmiş yüzüstü düşüp.
Ama bu yazılanlar; öyle olgun ve olmuşve köklü... Ayrılığı bile sevmiş aşka dair diye. Rüzgarı bile sevmiş.

Saygımla.

"Gerçeğinle bir ömür yaşamak, gerçeğinle hiç karşılaşmadan. "


"Gerçeğini seviyorum, ilk görüp ilk sevdiğimi.
Sevdikçe hırpalayışını, sözcük kalburlarında eleyişini, ayıklayışını hayatından beni.
Hep yazılarından, kaleminin ikliminden aldım."

Şiirsel bir yazı ama aynı zamanda kendi kendimizi sorgulatan mısralar. Bizler de hiç bir zaman hayallerinden değil hep gerçeğini istemişizdir.

Gerçek olmayan düşler bir gün akıl sağlığımızı da bozabilir değil mi?

Üstünde düşünülmesi gereken bir yazı.

Hayal aleminden kurtulup gerçeğe ulaşabilmek dileği ile. Saygılar yüreğinize

Aslında,

yitip giden her şeye olan isyan, kendimiz içindir çoğu zaman.

Giden için değil, kalan olduğumuz için üzülüyoruz çoğu kez. Yitiklerinizi aramaya koyulduğunuzda koskoca bir yalan çıkıyor karşınıza

dünya!

Yaşanmış onca şeyi, aradan bir kişi eksilince, kalana hiç yaşanmamış gibi gösteren bir dünya

Giden gitmiş ,yeni gelenler gidenlerin boşalttığı yerlere dizilmiş birer birer…

Ne olursa olsun, en çok vedasız terk edişlere yanıyor içimiz, yalnızlığımızı vedalı yaşamak istiyor gönlümüz…

Vedasız bir yalnızlık hiç çekilmiyor.

doğrumudur bilmemki....


kutladım....duamla.....

koca bir yaşam hep gerçeklerle devam eder aslında

ama bizler biraz düş alemindeyiz

samimi ve akıcı bir yazıydı

kutluyorum yürekten

saygılarımla