Anneme

• 7 Ocak 2010 Perşembe 22:56:26

Hayat, kırılmış, solmuş, anılarda kalmış eski bir fotoğraf kadar masum değil
Zaman ne kadar çabuk ve hoyrat geçiyor. Yürekler nasır tutmuş. Çare diye vıcık, vıcık bir “gres” bataklığında, elimizde bir kara, sildikçe yüzümüze, gönlümüze bulaşan, daha da kararan.
O bembeyaz çocukluğumu özledim ben, taa ana kuzuluğumu.

Kesmiyor telefonlar, ayda bir ziyaretler, ben annemi özledim. Canım annemi özledim. Özledim “urumunda gavurun uşağı” diyen bağırmalarını, kızdırdığımda arkamdan terlik sallamalarını, “akşama baban gelsin hele” diye tehdit kokan azarlarını özledim.

Geride yirmi beş yıllık taze anılar bırakarak, yirmi beş asra bedel özlemlerle, kırk beş yıldır cefasını çektin bu gurbetin. Gurbet “kankardeş” in oldu, hem anadan üvey, hem babadan. Her mektup ayrı, ayrı tütsülerdi hasret ateşini. Yaz oğlum, “canım annem, canım babam….baki selam”.

“Analar çeker yükü kimsenin bilesi yok” derler ya. Her akşam yer yataklarını ser, her sabah topla yörük gelini gibi. Ula kime çekmişsek ilkokul beşe kadarda işenir mi yahu? Hazır bez, o da ne ola ki. Dertler birdir bir oynar, çareler kör ebe, heyhat, hep sen ebe, ebe hep sen. Saksı, saksı menekşeler, begonyalar nazlatır durur gün boyu, “paşa kılıç” larından fal tutardın, “ah bir evim olsa salon, salamanje” . Daha dur be annem, senin nene gerek. Ayıp beni ayıp.

Kara kazanlarda, çivit mavisinde çamaşır ağartırken ak ellerin, henüz daha “ayşe teyzenin ace’si” icat edilmemişken, bir merdaneli çamaşır makinesi almıştı da babam borca, “ne luzum vardı herif” derken, ışıl, ışıl gözlerin. Oh sefam olsun, çamaşırı ayrı, makineyi ayrı yıkardın. Şimdi ful otomatiği var da, senin günahın neydi be anam, yetmiş sene erken doğmak mı?

Deniz aşırı değilse de, deniz arası uzaklığımız. Geçenlerde, epey açmıştım arayı, kahrolası hayat, memat telaşı. Öyle sarılmıştın ki “ne kadar özlemişim oğlumm” diye, koklaya, koklaya. Bilirim, ne altın bir kolye istersin, ne çakma “çin malı” kokusuz mekanik bir hırdavat, nede ruhsuz dijital bir eğlence, yeter ki oğlum açma arayı. Gurbet içinde gurbette, en zoru. Ah şu trafik yok mu ah, ya köprü yıkılsa, ya fırtına kopsa vapurlar kalkmasa, yüzebilirmiyim sanki. Bu ne utanmaz avuntu, bu ne arlanmaz mazeret benimkisi de. Yalancı beni yalancı.

Anam, anam canım anam, cennet ayaklarının altında gizli anam, bir omuz başlık yer var mı bana o ayakların altında çilekeş anam. Şimdilerde “sen ve herifin” birde diyabet takvimin ve tansiyon hapların “bir köroğlu, bir ayvaz” misali, gözü yollarda şaş kalan, kulağı telefonlarda tutuk anam.

Bu gün doğum gününmüş haberin olsun, kutlu olsun. Benimde boyum, posum devrilsin. Beni gidi beni, “urumunda gavurun uşağı”.

Nasırlı ellerinden, al yanaklarından, ela gözlerinden öpüyorum,

İsmet BABAOĞLU