Röntgenden Çıkanlar

• 12 Ağustos 2007 Pazar 20:30:06

ketum gecenin kollarında ağrıyan ruhumun röntgenini çekiyorum bugece
bir elimde gazoz şişesi açma kapağı,diğer elimde 5 yıldır el sürmediğim sigara.
bugece ağrıyan ruhumun röntgenini çekiyorum, içinden neler çıkacak bilmiyorum...
bildiğim tek şey elimdeki gazoz şişesi açma kapağıyla bilinçsizce saatlerdir oynadığım,
oynarken avuçlarımın arasında kalan kapağın çaresizliğin girdabındaki o yürek adaşı acıyla kestiği
avcumun kırmızı damlaları...

kimi yazmalıyım bu geceye, kimi çıkartmalıyım sancılı ruhumdan, kime kızmalı kime öfkelenmeliyim bilmiyorum...
yada, yada kimseye dokunmamalı kendimi vurmalı kıyıların biryerlerine.
belkide geçmeli acıların en kenarından, çivi çiviyi söker felfesiyle.
imzalamalı geceyi var oluşa son dokunuş cümlesiyle, geçmeli ruhumun en sancılı sokaklarından tüm çıplaklığımla.
tüm acılardan geçmeli, tüm ağrıları çekmeli,
tüm röntgenleri bir bir çekip asmalı odamın en aşikar köşesine, sonra tek tek hepsini yargılamalı.

nefes nefese kaldığımı hissediyorum ruhumun labirentlerinde, yıldırım hızıyla kanıyorum geceye damla damla.
soy adımın anlamını bugece yitirdiğimi hissediyorum; coşmuyorum,coşamıyorum.
çok şey geçiyor aklımdan ve yüreğimden...önüme onurumu katıp susuyorum, susuyorum çığlık çığlığa gecelerde.
gömleğimin dipsiz cebinden hayallerimi çıkartıp dağıttım gecenin soğuk ve mat karasına

sağanakla gelen sabaha günaydın...
camların buğusuna gizlenmiş en sevdiğim şarkı, kimsenin söyleyemediği hatta hiç bilmediği o şarkı.
bir balık kadar suskun, acı kadar notasız o şarkı yüreğimde avaz avaz yine...

şimdi bir ağaç gölgesinde çamura aldırmadan uzanmak istiyorum;
dağ başı yalnızlığına inat yunus tebessümünde susmak istiyorum, varsın gözlerim konuşsun, varsın suskunluğum bağırsın
cığlık çığlığa... "gölge etme başka ihsan istemem" felfesine bürünüp aldırmamak feryat figan suskunluğun duyulmayışına

cumali efe
.