Hepimiz, bu yanlışı yaparız. Üzenin, ardından koşarız.
Üzülen olduğumuz halde, konuşmaya çabalarız.

çok güzel bir konuya değinmişsiniz arkadaşım.üzülen bizde olsak yine konuşmaya çabalarız.aynen benim yaptığım gibi kendimi gördüm burda çok sevdiğim bayan arkadaşımla yediğimiz içtiğimiz beraberken ne olduğunu anlamadan kabrislerini gördüm.konuşmaya çalışıp mesajlar çektim.sadece nedenini sormak istemiştim.yanıt yoktu.gerçekten çok üzülmüştüm bende bu sayfayı kapattım.uzun zaman geçmesine rağmen içimde bir acı kaldı.anladımki değmezmiş .beni üzeni yok sayacam bundan sonra .çok etkilendim yazınızdan tebrikler.sevgiler değerli dost...

TEBRİKLER ŞİİR DOSTUM
HARİKA ÇOK BEĞENİ İLE OKUDUM
KALEMİN DAİM OLSUN
SAYGI SEVGİLERİMLE..YOLDAŞ

""Sizi üzene vereceğiniz en büyük ceza, onu yok saymaktır. ""

bu dizeyi yüreğimin en ıslak köşesine asayacağım ki...

duvarlarım çatırdadıkça merhemi olsun kırık yanlarına...

güzeldi okunmalı...

tebrikler...

Bizi üzenler karşısında verilebilecek en güzel tepki. Unut gitsin, umursama, o yokmuş gibi davran.
Yine çok güzeldi yazı....

Sevgilerimle...

Sizi üzene vereceğiniz en büyük ceza, onu yok saymaktır.

seven insan böyle bir cezayı uygulayabilirmi
aşk acı çekmektir çoğuna göre

güzel yazıyı ve yazarını kutluyorum

saygılarımla

başarabilene aşkolsun :))

güzeldi eser hanım.

Dün, malum, Pazartesiydi. Günlük işlerimi yaparken, hani şu kafa çalıştırmayı gerektirmeyenleri, aklım, geçmiş ama unutulmamış, bazı dialoglara takıldı. İşlerimi bitirip, yazmaya başladığımda amacım; bunları paylaşmaktı. Sonra, bir anda, " Ne yapıyorum? " dedim. Yaptığım, hala beni üzmelerine izin vermekti. " Delimisin sen? Değermi kendini üzmeye? Yok say, gitsin " dedim. Ve o sayfayı kapattım, yeni bir sayfa açıp, okuduğunuz yazımı yazdım.

Onları da paylaşacağım ama dramatik değil. Becerebildiğim kadar, esprili bir şekilde. Çünkü artık, üzülmüyorum, gülüyorum.

Okuyan ve yoruma değer bulan, tüm dostlara, teşekkür ederim.

Amaaa...Sevgili Polyanna, sizi yeniden görmek; anlatılmaz bir keyif.

Sevgiler, yüreklerinize.

--mesela sevdiğiniz insan bitti gidiyorum dedi--
yada en kötüsü hiç bir şey demeden hatta ne çok sevdiğini söylerken bir gün önce ,
yok olup gitti.
--sizi üzene vereceğiniz en büyük ceza onu yok saymaktır.--
sevgi ,yada aşk nedir.
karşılıksız sevmek deilmi gerektiğinde.
özlemek,hele hele merak etmek yüreğinde
sevdiğine ceza verebilirmi insan.
kendi deliler gibi üzüldüğünde
bile
eğer ceza verebiliyor, yok sayabiliyorsa
ne güzel kendi olmuş sevdiği olmaktan vazgeçebilmiş demektir.
geçende okudum.bir aşık yıllarca çile çekmiş sevdiğinin kapısına gelip çalmış kapıyı.
içerden kim o demiş ses ,
ben demiş aşık.
daha olmamışsın demiş sevilen hele bir daha çile çek dön dur.
ben demeden gel bana.

aslında gerçekçi düşünürsek evet yerden göğe haklısınız.bir yerlere gömüp birşeyleri yok saymak doğru olan.
ama :)) bunu yapabildiğiniz de görüyorsunuz ki o kişiyi sevmiyorsunuz artık.zaman gereken ilaç olmuş size.

yine çok özel ve güzel eser hanım.teşekkürler
bu da benim düşüncem işte ne diyeyim .balık burcu fazla hayalci ve duygusal ondan sanırım
sevgiler arkadaşım
nazan erten

yüreğine sağlık. gerçekten de en iyi yanıt tam bu olmalı.
çok güzel bir konu. çok güzel bir yazı.....
yüzde yüz katılıyorum sana .....
sevgiyle....

evettttttttttttttt
onu yok saymakkkkkkkkkkkk
harikasın arkadaşım....
keşke bunu her zaman başarabilsek...
sevgimle kutluyorum güzel yazını..

Tersten bakış.
Bence de haklısınız.
Zor da gelse her şeye hak ettiği değeri verecek, yine de kayıplar ,üzüntüler yaşanırsa Allah'ın bir imtihanı ve belkide bir lutfu olduğunu düşünüp boşluğa düşmayeceğiz.

Güzel bir nokta atışı olmuş.
Tebrikler.

Tam puan.

Çok güzeldi... Çok beğendim..

Kaleminiz hep yazsın inşallah...

Çokça saygı ,ve sevgilerimle

Bu gün ki yazınız tam da benim çok üzüldüğüm bir güne denk düşmüş Eser hanım. Yazınızı okuyunca bir anda " ama bunları ben uyguluyorum Eser hanım yazmış. Acaba bu akşma benim üzldüğüm mü hissetti" demekten de alamadım kendimi.

Dün akşam sevdiğim bir arkadaşım, duyduklarını kendine göre algılayıp ( tabi ki algılayışı yanlıştı" ve şahsıma dönüp "kapris yapıyorsun" deyiverdi. Oysa ben hayatım boyunca hiç kapris yapmamışımdır. Yani belki yapabilirdim insan doğasıdır bu duygu ama benim böyle bir fırsatım hiç olmadı. Hep çalışmak ve hep bir şeylerin üstüne giderek var olma çabam oldu. O zaman kaprisin nasıl bir duygu olduğunu bilmeyen biri nasıl yapabilir bunu diye düşündüm.

Anlatmaya bile çalışmadım. yalnzıca " hayatınız boyunca kaprisli ve bencil olan insanlardan uzak kalamnızı diliyorum" deyip tamamne konuşmayı kapattım ve o kişii kendi kendisiyle baş başa bıraktım. Çünkü olmadıım bir şey için üzülmem hiç gereksizdi.

Bu yazınız bana ilaç gibi geldi Teşekkür ederim sevgiler yüreğinize.

Günaydın,yazınızla...
"Sizi üzene vereceğiniz en büyük ceza, onu yok saymaktır. "
Selam,saygı.

Çok güzel bir konu. Çok etkili bir anlatım. Ders gibi ; hatta ilâç gibi. Tebrikler.

Yazılarınızda toplumsal gerçekleri dillendirmeye devam ediyorsunuz.

Yıllardır bloglardaki yazıları izlerim. Yazılarımla yazılanları üstü kapalı eleştiririm. Az da olsa bir değişim görmedim.

Kadın ya da erkek alır kalemi ya da sazı eline, "Sen gittin dünyam soldu, sen gittin hülyalar kayboldu, hayat bana haram oldu" gibi dizeler, cümleler doldurur. Hemen yazarım sayfama bir yazı. İsim vermem. Eleştiririm bu düşünceyi. Aynı kişi gelir yorum yazar alta. Der ki; "Tüm sözlerinizde haklısınız da, sevgi emektir, aşk acı çekmektir" vs.

Düşünüyorum şimdi... Bu kişi dönse ne olur? Bu kişiyi minnetle döndürsen saygıdan eser mi kalır?

Defalarca yazdım ben bloglarımda bu konuyu. Hiç bir ilerleme olmadı. Umarım sizin yazınız birkaç kişiye ders olur... :)

Her zamanki gibi güzeldi...

Tebrikler...

Sevgi ve saygılarımla...

günümüzde bir birini üzenler ülkesi olduk
Güzeldi kutlarım kalemin daim olsun

Ne kadar güzel yazmışsınız evet üzeni yok saymak en büyük cezadır tebrik ederim.