(Öğretmen güzeli, güzelliğin öğretmeni Muammer Erkul’a ithâfen)

Elinden beslenen kuşlardık...
Kimi, kim bilir nereye giderken farketmiş...
Kimi, rızık için yola çıkmışken rastlamış ve rızkı bilmiş...
Kimi farketmesine rağmen, şüpheci gel-gitlerden sonra ancak gelebilmiş...
Kimi ürkek ve çekingen, yavaşça süzülmüş... Kısa sürede yumulmuş!
Kimi aşina adımlarla koşup gelmiş...



Elinden beslenen kuşlardık...
Kimi, biraz tatmış... Tadına doyamamış. Velâkin bilmem hangi sebeplerle, kanına karışmış tadınla birlikte çekip gitmiş...
Kimi küsmüş kendince. Dalları altında beslendikleri ağacın yaprakları arasına gizlenmiş. Fakat biraz sonra, nasıl olduğunu kendi de anlayamadan, kendini avucunda bulmuş...
Kimi ne zannetmiiiş, ne bulmuş...
Kimi de zannettiğiyle kalmış...



Elinden beslenen kuşlardık...
Bazen vakitsizlikten aceleyle tıkınıp, kaçan!
Bazen, aheste yiyen çocuklar gibi sallandıkça sallanan!
Bazen yemin konmadığını farketmeyip (ya da inanmak istemeyip) boş avucuna gaga çalan...
Bazen izdihama sebep olan.
Bazen, istenmeyen şeyler de bırakabilen!



Elinden beslenen kuşlardık...
Bazen omuzlarında pinekleyen.
Belki bazen sıkıntı veren...
Bazen seni yoracak kadar cıvıltılı,
Bazen endişelendirecek kadar suskun.
Her hâlükârda vurgun...



Elinden beslenen kuşlardık...
Belki bazen kaprisiyle can sıkan.
Belki bazen nazıyla âşık usandıran.
Bazen papatyalarca kanaatkâr...
Bazen serçelerce cüretkâr...
..Tâ tepene konan!

Elinden beslenen kuşlardık,
Hepsinin de gönlünde bambaşka bir yeri olan...

Hicran Seçkin