Çocukken en sevdiğim kahraman Peter Pan’di. Hala da öyle. Peter Pan’in hep çocuk kalacak olması çok hoşuma giderdi. Ben de öyle kalmak isterdim. Hiç büyümeden, hep çocuk kalmak. Şu anda çevremde bu kadar çok "yetişkin" daha doğrusu "içindeki çocuğu kaybetmiş" insan varken bunun nedenini daha iyi anlıyorum. İçgüdülerim bana benim için saflığın ve masumiyetin önemli olduğunu söylüyordu. Bugün, içindeki çocuğu korumuş biri olarak, bakıyorum da çok haklıymışım. İnsanların büyümek dedikleri şey sadece sorumluluğun artması, biraz görev değişikliği ve gelişmek olmalı. Bence insanlar değişmemeli. Gelişmeliler. Değişiklik farklı bir yöne gitmektir. Gelişmek ise aynı yönde ilerlemek, bir sonraki aşamaya geçmek. Bence olması gereken bu ve sanırım insanlar içlerindeki çocuğu öldürmeden de bunu yapabilirler. Ben Peter Pan gibi düşünmeyi ve de O’nun kahramanım olmasını seviyorum. Peki kahraman gerçekten ne demek? Kahraman benim için kararsız kaldığımda ya da zor bir duruma düştüğümde "Acaba O olsa ne yapardı?" ya da "O bunu yapar mıydı?" dediğim kişidir. Yani benim tecrübelerimin bittiği ya da yetmediği bir anda elimdeki seçeneklerin O’na uygun olup olmadığını düşündüğüm kişi benim kahramanımdır. Peter Pan’de öyle. Evet, aslında O bir masal kahramanı ama şöyle bir gerçek var ki; eğer insanlar içlerindeki çocuğu ve iyiliği unutmasaydı Dünya da masalların yaşanabildiği bir mekan olurdu ve hemen her insan da bir masal kahramanı olabilirdi. Michael yaptığı bir röportajda "Peter Pan benim içimde yaşıyor. Ben Peter Pan’ım" demişti. Benim içimde de Peter Pan yaşıyor. Evet, ben de Peter Pan’ım :)