İlk defa bir sen olduğunda, ben daha ben değildim. Saf bir deniz dalgası vurmuştu yüreğimin kuytu kıyıilarına seninle. Alıp çıkarıvermişti beni kabuğumun içinden. Ne kadar iyi ettin bilmiyorum, ama hayata tam anlamıyla senle gözümü açmıştım.

Aşkıda sen diye selamlamıştım... Küt diye tosladığımda hayatın duvarına, sen çıkmıştın karşıma, ve yüreğimin korkuyla çırpınışlarına ilk defa şahit olmuştum... Kaçmak istemiştim ama sen ha bire kovalarcasına gelmistin peşimden, yada ben bana öyle gelmiişti, bunu çok geç anladım...

Dedim ya... aşkıda seninle tanımıştım... Yüzümün kızarması hep ondandı, seni görünce. Çünki adın gelirdi aklıma, aşk deyince. Kalbimin basınç duvarları çatlayacak sanırdım, seninle gözgöze gelince, ha hiç cesaret edemezdim ya buna. Saftım ben, sevgimde. Sen... bilmezdin.

ve keşke bilmeseydin... Bilmenle yıktın ya dünyamı... Bir anda sönüvermişti içimde filizlenen aşk tomurcuğu...

Aşkı ilk tanımlamam seninle, adınla olmuştu.
Aşka vedamda seninle oldu
Hep yalpalayan yüreğimı
Hiç gelmemiş olman değil
Geliyormuş gibi olupta
Çekip gitmen vurmuitu...

Aşk acıdır sözünü daha aşkı ilk tanımamda yaşadım. Gökyüzüne kanat aştığımı sanarken, bir uçurumun kenarında yediğim vurgunla yalpalanırken anlamıştım, gözyaşlarımı derinliklere salarken. Her damlada bir sen, bir ben düşürmüstüm karanlıklara.
Şimdi elimde kalan geriye, dağınık bir sevda, yalpalayan bir yürek, ve pişmanlıklar dolu bir hayat...

Olsun, yinede bırakmamalı hayatın elini... Dikeni olmasa gülün kıymetinin farkına kim varabilirdiki? Hayat hep düz yol olsa, o hayattan nasıl zevk alınırkı? Sen gülümse yüreğim.. Aşk vurdukca kalbiniın en ücra köşelerine acımasızca, kaldır gözlerini yerden... önünde bir bahar var...