BÖYLE Mİ OLMALIYDI HAYAT?...

• 26 Aralık 2009 Cumartesi 21:49:32

İçim daralıyordu sanki. Odada tek başıma dolaşıp duruyordum. Daha sonra balkona çıktım, hava serin rüzgar esintisi yanaklarımı okşadı. Üperdim, tekrar odaya döndüm. Bu kez kendime kahve hazırlamak için mutfağa geçtim ama bir türlü elim cezveye gitmedi nedense. Karmaşık bir duygu içerisindeydim bu akşam. Mutfakta ne kadar kaldım bilmiyorum. Gözüm tezgahtaki cezveye tekrar takıldı, yürüdüm aldım ve kendime kahve yapmaya başaladım. Derken telefonum çaldı. Arayan Manavgat’tan oğlumdu. Ne kadar konuştum farkında bile değildim.
Bana: “Anne hasta mısın?” deyince’ “Hayır, oğlum çok iyiyim!” demekle yetindim. Bir özlem hasret vardı tüm yüreğimde. Çocuklarım hepsi benden uzaktaydılar. Bense bir başıma koskoca evde yapayalnızdım; ama bu akşam bende bir tuhaflık vardı. Cezveyi bıraktım, odaya geçtim.
Başımı avuçlarımın arasına aldım, kendimi sorgulamaya başladım. Yapmak istediklerimi yapamıyordum. Tekrar balkona ordan mutfağa geçtim. Kendime bir fincan çay yaptım ve pencereye yaklaştım. Dışarıda esen rüzgâr hazindi, odadaki ısıyla kaynaşıyordu. Çayımı yudumluyorum, seni düşünüyorum, annemi, babamı, aile bireylerimi derken tüm akrabalarımı düşünmeye başladım. Neydi beni bunları düşündürmeye sevk eden?
Dışarı çıkma arzusu doğdu birdenbire bende. Fincanımı masaya bıraktım, üzerimi değiştirdim ve kapıyı kilitleyip dışarıya çıktım.

Yol önümde uzuyordu sanki. Kendi kendime, yolu daha önce hiç bu kadar uzun, dar, karanlık ve sessiz görmediğimi düşünüyordum. Birdenbire sıcak bir el, esen rüzgâra inat, omzuma dokundu. İlk tepkim aslında korkmak olsa da belli etmeden döndüm arkama. Çok sevdiğim bir arkadaşımdı. “Hayırdır, neden bu kadar dalgınsın” dedi.
Sadece arkadaşıma baktım tek bir kelime bile edemiyordum. Kilitlenmişti dilim; ve boğazım. Hıçkırıklar beni boğuyordu, yutkunuyorum... İçimde bir şey acıyor sen gelince aklıma... Bulunduğum yerden sessizce uzaklaşıyorum.

GAZETECİ-HALİSE TEKBAŞ