Çıkmaz Sokak..

• 26 Aralık 2009 Cumartesi 17:47:28

Burası benim mi..? Belki ama ben burasının değilim.. Düşüncelerim buranın gerçeklerinde ama uzakta çıkmaz bir sokakta oynuyor tüm fikirlerim.. Binlerce kilometre ötesindeyiz ikimiz de, senin için binlerce kilometre ötesi burası.. Ben mi..? Ben hala o çıkmaz sokakta oynuyorum..

Aldığım nefes artık sadece bir nefes değil, nefes almayı bilmiyor muşum meğer.. Şimdi bana nefes alabilir misin diyorsun.. Bu konuşan ben miyim..? Sözcükler benim ama bu sözcükleri sarf eden ben değilim.. Söyleyemiyorum, sözcüklerim orada, binlerce kilometre uzakta bir çıkmaz sokakta..

Ben hala burdayım, binlerce kilometre uzakta ama bir kaç sokak yanında gülüşlerinin yankılandığı yerdeyim.. Gözlerimi açtığımı hatırlıyorum ve zorda olsa etrafımda dolaşan gölgeleri görebildiğimi.. Sanki hepsi bana bakıyor, gülüyor ve kaçıyorlar.. Bana bir şey göstermek mi istiyorlar..? Yoksa ben görüyorum ama fark edemiyor muyum..? Hayır, biliyor ama göremiyor olmalıyım yada tarif edemiyorumdur.. Kim bilir belki sen beni görüyor, biliyor ve tarif edemediğim sözcüklerime bir ifade kazandırıyosundur..

Binlerce kilometre uzaktaki bu çıkmaz sokakta olduğum yerden kalkamıyorum.. Yüreğimde öyle bir ağırlık var ki yere çakılmış bu yol taşlarından birisiyim sanki, bir türlü yattığım yerden kalkamıyorum.. Ama biliyorum ki buradan kalkıp adımımı atarsam her şey bitecek.. Kalkmak isteyen kim ki..? Sonsuz bu duvarlar arasında yankılanan gülümsemen seni hissetmem için yetiyor.. Hissetmeye çalışmaktansa, hissediyor olmam bu çıkmaz sokakta basit bir yol taşı olarak yere çakılı kalmam için yeterli bir sebep..

Artık kilometreleri sayamadığım uçsuz bucaksız bu sıra dağların ötesinde, senden kalan tek bir gerçek için yeterlidir bu son nefesim.. Hiç bitmeyecek basit bir soluktur bu, gerçek uğruna ve en güzel Hissiyattır bu ufak gülümsemenin sesi.. Nerdeyim..? Hiç fark etmez, okyanuslar ötesinde bunu duyabiliyor ve hissedebiliyorsam, yolu basit taşlarla değil, gerçeklerle döşenmiş uzakta çıkmaz bir sokaktayım demektir.. ’Gerçek’ ağzımdan dökülebilecek son söz olmasına rağmen ne kadar tutarlı ve anlamlı bir sözcük olabilir ki..?

İşte buradayım benim olmayan bir yerde senden binlerce kilometre uzakta.. Benim için binlerce kilometre ötesi senden bir nefes kadar uzakta.. Çünkü bu boyutu tarifsiz hissiyatın bir nefes uzaklığı binlerce kilometre öte gösterebilecek kadar kuvvetli ve yine benim ayağa kalkıp adım bile atamadığım çıkmaz sokağım, senin gülümsemen de sadece bir yankı..

Şimdi etrafı çok daha net görebiliyorum.. Bu gülüp kaçan gölgelerin hepsi benim içimden kopan karanlıkların ufak parçacıkları, sanki rüzgarın gücüyle uçsuz bucaksız okyanuslarda dans eden milyonlarca dalganın sahile vurması gibi.. Rüzgarın okyanusa kazandırdığı güç gibi bana kazandırdığın güçle sahile vuran dalgalar misali parça parça koparttın karanlığımı ve kazandırdın bana sonsuz aydınlığımı..

Gözlerimi kırpmaya korkuyorum.. Gözlerim kapanıp açılıncaya kadar bunların hepsini bir daha görememekten korkuyorum.. Bu rüya uğruna kör kalmak sadece bir amaç olabilir.. Ben ise amaçları yıktım, tek bir nedenim var oda sadece tek bir gerçek; O gerçek, yaşıyabileceğim ve mutlu olabileceğim tek yer.. Kilometrelerce uzakta ama bir nefes kadar yakınında ki ’Çıkmaz Sokak’..

Ömer AYVACI - 2009’